'Wat nou als het maanden duurt, of misschien wel een jaar, of misschien wel voor altijd.'
Ik beklaag me tegen W over mijn duim, die is rood en een beetje dik, een overbelasting na maanden te intensief linosnijden en tekenen.
'Lieverd, je hebt het vaker gehad, je moet gewoon even rustig aan doen, dan gaat het vanzelf over.'
Ik loop mokkend naast W, de bomen langs de rivier barsten uit elkaar van het voorjaar, het water ruist in een stroomversnelling, overal krioelt het van het leven.
'Maar hoe moet het nou met mijn nieuwe boek?' zeg ik.
Want dat is natuurlijk waar het allemaal echt om draait. Die hele duim kan me niet zoveel schelen, ik wil gewoon lekker bezeten doorwerken aan mijn nieuwe boek en ik verdraag het slecht dat mijn obsessie nu geremd wordt. Ik voel me net een onrustig paard op stal, schrapend met de hoeven van ongeduld, denkend aan verse groene weides.
'Ah joh, anders zeg je toch gewoon wat ik moet maken, dan teken ik het wel voor je, en dat snijden lukt me ook nog wel,' grijnst W.
Ik mok nog wat harder.
We zoeken naar de snoek die we hier twee dagen geleden in het ondiepe stuk zagen maar vandaag is hij er niet. Wel zijn de boterbloemen al in bloei.
'Dat kan niet,' zeg ik. 'Als ik jou alles laat maken dan kom je erachter hoe makkelijk het eigenlijk is wat ik doe en dan val ik door de mand.'
'HAHA. HAHAHA!' brult W.
Ik moet ook een beetje lachen.
Gelukkig.
De hond springt in de rivier, het avondlicht schijnt in het heldere water, ik hoor een ijsvogeltje.
Even goed uitrusten.
Misschien was dat nu juist wel wat ik nodig had.

Vorige week was ik bij de uitgeverij. Dat kwam omdat ik een afspraak had om grote en gewichtige zaken te bespreken...ach, laat ik het maar gewoon vertellen: ik werk aan een nieuw boek. Met een big shopper van de plaatselijke supermarkt (want het regende, al zag ik er zo wel een beetje uit als een zwerver) met daarin mijn originele afdrukken voor het nieuwe omslag toog ik naar Amsterdam, waar ik mijn prenten uitstalde op de vloer van de redactie.
Dat was een mooi moment.
Samen met Emile, die kennen jullie intussen wel van al mijn verhalen, besprak ik de voorlopige teksten, de ideeën, hij hoorde geduldig mijn angsten en vrezen aan, weerlegde een en ander, er ontstond zomaar een titel, en toen was de boel in kannen en kruiken.
Nu alleen nog even wachten tot het najaar (jullie) en een paar maanden heel hard werken (ik) en dan hebben we hem in handen.
Over in handen hebben gesproken, nu ik toch op de uitgeverij was kon ik meteen mijn Duitse en Engelse versies van Het lied van de spreeuw mee naar huis nemen. 
Natuurlijk regen het nog steeds maar gelukkig had ik mijn big shopper.
En zo keerde de zwerver tevreden huiswaarts.

Van 23 maart tot 3 september zal mijn werk te zien zijn in de expositie Schwarz Weiss Grau in Gallery at Blutenburg Castle in München. 
De expositie is een initiatief van de International Youth Library in München.

Ik ben trots en ontzettend dankbaar dat naast de exposities in Nederland mijn werk nu ook internationaal te zien is.

Voor mijn expositie bij Gallery Untitled werd ik geinterviewd door Elfie Tromp. Een deel van het interview vind je hieronder:

Een vogelkolonie komt mid-vlucht tot stilstand. Met zijn tientallen hangen ze pontificaal in de expositieruimte van Gallery Untitled. De toeschouwer mag er zijn eigen spiraal omheen wandelen of er middenin gaan staan en even deel worden van het troostende, introspectieve vogeluniversum van Octavie Wolters.

Octavie maakt beeldend werk en schrijft. Haar prentenboek Het Lied van de Spreeuw (2021) werd een groot succes en beleefde meerdere vertalingen en herdrukken. Het succes zit ‘m misschien in de helderheid van haar beeld én taal die even helder als diepzinnig, even aards als mystiek is. Net als vogels zelfs.

Je linosneden worden bevolkt door natuurlandschappen en vooral vogels. Hoe zijn de vogels je muzes geworden?
In artistiek opzicht houd ik van vogels omdat ze zulke soepele lijnen hebben en er zoveel beweging in hen zit. Zelfs als ze stilzitten voel je hun beweeglijkheid in alles, het zit in hun hele fysiek. Dat past heel goed bij wat ik wil maken in linosnede, ik zoek in mijn werk altijd naar de vloeiende lijn. Verder vertederen vogels me altijd, hoe ze hun kopjes schuin kunnen houden als ik langsloop, hoe ze me aankijken. Dat wil ik graag overdragen, mijn gevoel van ontroering wil ik doorgeven aan mijn publiek.Is er een vogel die je lievelings mag heten?
Ik ben gek op alle roofvogels, grote indrukwekkende buizerds bijvoorbeeld, die stevige klauwen, die snavel, mijn hart maakt altijd een sprongetje als ik er een van heel dichtbij zie. Het is wel het basisgevoel van wat de natuur in zijn algemeenheid me geeft: een gevoel van kleinheid, van nederigheid. In de natuur is alles zoals het is, alles gaat volgens zijn eigen wetten, de natuur leert me dat ik mag zijn zoals ik ben. Dat ik mag maken wat ik wil maken. Dat het goed is. 

In Gallery Untitled komen je vogels van de pagina af en hangen ze met tientallen in de lucht als een geweldige, verstilde zwerm die op pauze zweeft als de toeschouwer binnen komt. Als een mobile voor volwassenen én kinderen. Wat hoop je dat jouw vogels aan hun toeschouwers geven?
Dat mensen zich verwonderen over de grootsheid van de natuur. Ik stond eens in het open veld tijdens de schemering en ik zag en hoorde kraanvogels laag overkomen. Heel stil ben ik blijven staan en tot mijn grote verbazing zette de troep de landing in. Het was een hele grote groep en ze cirkelden in spiraalvorm heel langzaam naar beneden tot ze allemaal geland waren. Ik stond er middenin. Dat was een magische ervaring, ik lichtte helemaal op vanbinnen. Dat ik dit had mogen aanschouwen! Dat bijzondere gevoel heb ik opgezocht toen ik deze zwerm maakte, ik wil dat mensen voelen hoe bijzonder de natuur is.

Je bent zowel schrijvend als beeldend aan het werk. Je schrijvende werk is beeldend en je beeldende werk ook verhalend. Wat is het belangrijkste verhaal dat je wil delen?
Ik denk dat de kern van alles wat ik maak wortelt in mijn eigen zoektocht naar mezelf, naar wie ik ben, naar wat mij mij maakt. Alles wat ik voel, alles wat mij drijft, het verbindt mij aan de rest van de mensheid, aan de rest van de wereld. Als ik iets voel dan ben ik nooit de enige, wat ik tegenkom in mijn afdalen naar mijn wezenlijke ik kan niet anders dan universeel zijn. Ik ben tegelijkertijd het unieke individu en de meest doorsnee mens die er bestaat. Ik ben de enige en de alzijdige ik ineen. Het belangrijkste wat ik wil vertellen is dat het goed is, dat we goed zijn zoals we zijn.

HET HELE INTERVIEW LEES JE HIER.

Wat een dag was het gisteren, ik ben er nog steeds van onder de indruk. Er waren zoveel mensen naar de galerie gekomen, bekenden en onbekenden, oude vrienden en via sociale media. Er waren zoveel mooie gesprekken, zoveel ontroerende momenten, zoveel geluk. Wat ben ik dankbaar dat ik zoveel lieve en bijzondere mensen om me heen heb die er voor me zijn, dit soort bijzondere momenten met me willen delen. Zoals ik in mijn totale chaospraatje al zei ben ik zo blij dat Lenny op mijn pad is gekomen, onze samenwerking is vanaf de eerste minuut dat we elkaar zagen zacht, inspirerend en natuurlijk. Het was een prachtige dag en ik heb van elke minuut genoten.
Dank voor iedereen die er was.