Ik ben aan het afronden. De laatste klusjes voordat ik me een paar weken ga onderdompelen in de vrijheid. De vrijheid diende zich vanochtend al een beetje aan, het schrijfwerk voor Dit gaat nooit voorbij is redelijk klaar voor dit moment en ook de prenten schieten op. Wel verwachtte ik een grote levering, een pallet van 60 wissellijsten, ik had de hele nacht mijn hoofd gebroken over de vraag of de bezorgdienst niet heel vroeg zou komen en was al om zes uur opgestaan. De bezorgdienst kwam uiteindelijk natuurlijk helemaal niet, ik raakte recalcitrant en besloot dat iedereen, ja gewoon iedereen, dan maar gewoon lekker naar de pomp kon lopen.
Dat soort gedachten zijn de perfecte voedingsbodem voor aanwaaiende vrijheid. Ik sneed een reepje linoleum uit en lijmde hem op een oud stempelheft, ik drukte hem een paar keer af.
Dit is de basis, dit is waarom ik zo van linosnede houd, de vette contrasten, de eenvoud, er is niets basalers dan de tegenstelling tussen zwart en wit. Misschien was ik het wel een beetje kwijtgeraakt de afgelopen weken, in mijn schrijfproces. Schrijven is voor mij het laveren tussen alle nuances, het zoeken naar zinnen en woorden, schrijven is tasten, het is grijs, de meeste woorden zijn nooit helder genoeg voor wat ik wil zeggen.
Vandaag ging ik terug naar de klare lijn, naar de zuivere scheidslijn.
Naar het licht tussen het donker.

Vier van de zeven vertalingen van Het lied van de spreeuw zijn inmiddels binnen. Wat een heerlijkheid! Zoals je ziet is de Franse vertaling iets anders, de schutbladen zijn naar het idee van de Franse uitgeverij ingekleurd. Ik vind dat wel bijzonder, ik vind het erg leuk om zo’n afwijkende editie te hebben. Gisteren is The starling’s song in Engeland uitgekomen, dat is altijd weer spannend.

De afgelopen weken was ik een beetje stil hier, ik was aan het schrijven aan Dit gaat nooit voorbij. Op het moment dat een boek aangekondigd wordt is het vaak nog niet helemaal af, dat is ook bij Dit gaat nooit voorbij het geval, de afgelopen tijd heb ik voornamelijk aan de teksten gewerkt. Schrijven blijft een ingewikkeld deel van mijn leven. Het is iets dat ik het liefste doe maar ook iets dat me volledig mee kan zuigen de afgrond in. Toen ik mijn tweede roman schreef ging het erg mis met me, door het schrijven maar ook door het hele proces van redactie, ik was mezelf volledig kwijt geraakt. Dat hoop ik nooit meer mee te maken.

De teksten die ik voor Dit gaat nooit voorbij schreef zijn ongeveer af en ik ben er blij mee. Het wordt een intiem boek, heel gevoelig en dicht bij mij. Dit is was ik wilde schrijven, wat ik wil meegeven. Maar onzekerheid en kracht kunnen ontzettend dicht bij elkaar liggen en dus zijn mijn gevoelens nog wat wiebelig.

Ongelofelijk trots en vereerd. Gisteravond werd vanuit Berlijn bekend gemaakt dat mijn boek Das Lied des Stars is verkozen tot 1 van de 25 mooiste boeken van Duitsland van 2023. Veel dank aan mijn Duiste uitgever Verlag Freies Geistesleben, mijn vertaalster Eva Schweikart en Stiftung Buchkunst. Ook dank aan Boekhandel Ocelot in Berlijn voor de geweldige hosting van de prijsuitreiking.

Mijn nieuwe boek komt in januari 2024 uit. ‘Dit gaat nooit voorbij’ wordt een boek voor volwassenen en verschijnt weer bij Ploegsma. Ik maak zowel de linosneden als de tekst. De komende tijd zal ik er meer over vertellen, het belooft heel mooi te worden, ik ben zelf erg enthousiast.

Al weken ben ik alleen maar aan het werken aan mijn nieuwe boek. Heel fijn maar mijn hoofd raakte er een beetje oververhit van, het werd tijd dat ik even uit het natuurthema opsteeg en iets ander ging maken. Altijd als ik helemaal los wil van alles ga ik vrouwen maken. Ik heb een flinke collectie vrouwenlino’s inmiddels, soms schiet de gedachte door mijn hoofd dat ik ze wel eens graag zou exposeren. Exposeren helpt om een lijn te ontdekken, na denken over waarom ik iets maakte, uit welke laag het kwam, hoe het kwam dat ik juist in deze levensfase hiermee bezig was. Maar goed, ik heb op dit moment geen tijd voor een expositie, dat komt nog wel, het zal zich wel aandienen als het het juiste moment is. Vooralsnog ga ik gewoon door met zo nu en dan werken uit de basis, als ik er behoefte aan heb, zonder al te veel gedachten, want zo werkt het. De rode lijn vind je altijd pas achteraf. Nooit als je er midden in zit.

De linosnede Moeder en kind vind je in de webshop.