Dit keer geen foto uit mijn atelier maar uit mijn woonkamer. De putter kreeg een plek op de grote lege zijmuur, ik breidde hem de laatste weken uit met gras en bladeren. Ik maak al mijn houten vogels uit één plaat, wat nogal een uitdaging is. Niet alleen het zagen is lastig uit zo’n onhandelbaar ding, de plaat in huis krijgen is het meest ingewikkeld. Gelukkig heb ik een echtgenoot die nergens om geeft en zo reden we al een paar keer met een reusachtige houten plank bovenop het dak van onze auto terug naar huis. Allebei hadden we onze hand uit het raam gestoken om hem vast te kunnen houden, en ik heb gebedjes gepreveld om heelhuids thuis te komen. Maar het lukte.

Gisteren bezocht Lenny, mijn galeriehouder, me in mijn atelier. We hebben twee hele mooie nieuwe exposities gepland met veel nieuw werk.

Yesterday Lenny, my gallery owner visited me in my studio. We have some big plans to announce! Two big new exhibitions with lots of new work in this fall and winter.

AAF AMSTERDAM
1-5 november 2023
Kromhouthallen, Amsterdam

SOLO EXHIBITION GALLERY UNTITLED
Starting 2 february 2024
Gallery Untitled, Rotterdam

De afgelopen maanden was ik erg bezig met loslaten en vasthouden. Een kind dat achttien is is niet niks. Studeren, een kamer zoeken, mijn gevoelens daarbij vertaalden zich in mijn werk naar deze jonge kauw. Liefdevol in de handen gehouden tot hij klaar is om uit te vliegen.

De linosnede heet 'Ik heb je vastgehouden.' Je vindt hem in de webshop.

N I E U W  W E R K

Dit idee speelde al heel lang in mijn hoofd, de techniek is iets anders dan hoe ik normaal werk. Het heeft me lang gekost voor ik uitgevogeld had hoe ik het moest gaan doen maar toen ik deze week eraan aan het werken was, viel ineens het kwartje. 

Het zijn allemaal planten die ik dagelijks tegenkom op mijn wandelingen, misschien zijn er mensen die het onkruid noemen maar ik vind alles prachtig. De cichorei met zijn blauwpapieren bloemen, de bloemen van de smalle weegbree die ik al van jongs af aan de koning en de koningin noem, omdat hun bladerkransje zo lijkt op een kroontje, de winde, het boerenwormkuid.

Het werk staat nu in de webshop.

Terwijl ik de selectie van de prenten voor Dit gaat nooit voorbij deze week afrondde en zojuist de teksten naar de uitgeverij stuurde, kreeg ik het mooie bericht dat uitgeverij Pushkin in Engeland de tweede druk in gang heeft gezet. Wat een feestje. 

Ondertussen is het warm in Limburg. Ik pootte dit weekend een van de walnootboompjes die zichzelf had uitgezaaid in onze tuin in een grote zinken pot. Ik wil geen tuin vol walnootbomen maar wegdoen vond ik zonde, zo kan hij gezellig op ons nieuwe terras staan, een plaatje. Door de hitte krullen al zijn bladeren al langzaam op, ach ja, volgend voorjaar zullen we er extra van gaan genieten. Ik hou van het septemberse strijklicht in de avond, als we ons vaste rondje lopen tussen de velden en de mais groen en weldoorvoed ruist in de wind. Een jonge boer op een tractor, nog een keer het gemaaide gras aan het keren, lui achterover geleund, hij steekt zijn hand op, we zwaaien terug. De buizerd op de paal, daar zit hij iedere avond, hij kijkt naar ons, heel dichtbij, we stellen ons voor dat hij ons herkent en weet: dat zijn goeie mensen.

Dit is mijn tijd van het jaar. Het langzaam in mezelf keren, buiten wordt het weer van mij, ik hou van lopen in de regen, liefst kom ik zo weinig mogelijk mensen tegen. Maar ook: de oogst. Het land dat geeft waar het een zomer aan heeft gewerkt, net als ik eigenlijk. Met het voltooien van Dit gaat nooit voorbij scharrel ik de collectie van wat ik de afgelopen maanden gemaakt heb bijeen, letters, woorden, zinnen, beelden. Een bundel vol nieuwe verhalen, uit de grond van mijn hart.