De aardige meneer van de televisiezender belde terwijl ik in de Welkoop stond, bij de afdeling hondenkoekjes. Of ze een reportage mochten komen maken van het maakproces rondom Dit gaat nooit voorbij.
'Maar het ligt pas eind januari in de winkel,' zei ik aarzelend.
Dat maakte niet uit, geen enkel probleem.
Vooruit dan maar.
Volgende week is het zover, dan komen ze langs in mijn atelier. Ik ga laten zien hoe ik de lino's maakte voor het boek en hoe ik alles afdruk. Dat is nog best ingewikkeld want het zijn allemaal meerkleurendrukken. Het voelt een beetje gek, een dik jaar lang zat ik in mijn eentje te ploeteren, het lijkt een beetje alsof ik nu weer boven water moet komen. Weer terug op de echte wereld na al die tijd verzonken in mijn fantasiebeelden.
'Ik heb niks om aan te trekken,' mopper ik tegen W.
Ik sta voor mijn kledingkast, er hangen alleen maar werkbroeken met inktvlekken in tegenwoordig.
Ik bestudeer mijn gezicht. Ineens heb ik rimpeltjes gekregen die ik nooit eerder heb gezien. En wat is mijn haar eigenlijk grijs. Mijn bril zit vol verfspetters, nooit eerder opgevallen.
'Ga lekker winkelen,' zegt W.
Bah, ik heb een hekel aan winkelen.
Maar ik doe het toch en koop een stapel nette kleren. Ik schaf zelfs een nieuwe bril aan, zo'n hippe, met een zwaar montuur, heel kunstzinnig.
Nu voel ik me wat beter. De televisiemensen kunnen komen. Niet dat het iets uitmaakt verder, voor de reportage trek ik natuurlijk gewoon mijn smerige werkschort aan. Mooi niet dat ik in mijn goeie goed ga zitten knoeien.
Maar toch.
Ik ben weer een beetje geland.

DE WEBSHOP IS OPEN TOT VRIJDAG 15 DECEMBER.

Op vrijdag 15 december ga ik voor het laatste naar de post. 

NA 15 DECEMBER IS DE WEBSHOP GESLOTEN TOT EIND JANUARI.

Het kostte een paar weken maar daar is hij dan toch eindelijk, de gaai. Veelgevraagd maar nooit kreeg ik hem echt goed op papier, het blijkt een weerbarstig vogeltje te zijn. Het had blijkbaar zijn tijd nodig want nu ben ik tevreden, hij werd groot, twee drukplaten zijn ermee gemoeid en zeer fijntjes gekerfd.

Nieuw werk. Acryl op paneel. Al heel lang kriebelde het om in totale vrijheid iets te gaan maken. Bij linosnede zijn er veel beperkingen, er is altijd veel om rekening mee te houden. In de techniek zit een bepaalde begrenzing, daar houd ik van, anders deed ik het natuurlijk niet zo graag, maar nu wilde ik los. Ik schilderde deze putter op paneel en als je goed kijkt zie je dat mijn voorliefde voor lino er nog steeds doorheen schijnt.

Dank allemaal voor de hartelijke reacties en felicitaties de afgelopen dagen op alle sociale mediakanalen voor de nominatie voor de Carnegies en op de IBBY-onderscheiding. Het betekent veel voor me dat zoveel mensen me dit succes gunnen. Het voelt als een warm bad.

The starling’s song is genomineerd voor de prestigieuze Britse Yoto Carnegies 2024.
Ik ben totaal overwhelmed door dit nieuws, de Carnegie Medal is een ongelofelijk eervolle prijs. Na het nieuws vorige week van de internationale IBBY-onderscheiding is dit bijna niet te bevatten.
Ik herinner me hoe ik jaren geleden eens aan het strand van Dymchurch zat, op de trappen, die zijn daar breed en lopen eindeloos door. Na een heerlijke zonnige stranddag werd het vloed en de zee spoelde steeds een trede hoger. Ik dacht: als ik ergens ter wereld zou willen wonen buiten Nederland, dan is het hier. Ik hou van Engeland en zijn bewoners en misschien nog wel het meest van zijn literatuur. Ongelofelijk dat de liefde wederzijds lijkt te zijn.