De komende tijd staan de volgende optredens in Limburg en België gepland. De optredens zijn vrij toegankelijk en iedereen is welkom.

16 maart | 15.20 uur | BOEKHANDEL DEURENBERG | KERKRADE 
Interview en signeren

23 maart | 11.00 uur | TINY STORIES | KORTRIJK (B)|  Inclusief expositie
Interview en signeren

23 maart | 14.00 uur | WALRY | GENT (B) | inclusief expositie
Interview en signeren

6 april | 14.00 uur | BOEKHANDEL KRINGS | SITTARD | Inclusief expositie
Interview en signeren

-> Voor alle overige exposities door heel Nederland: zie de lijst in de zijbalk.

Vandaag ben ik JARIG! Ik gaf mezelf op de weg naar mijn verjaardag toe een heerlijk cadeau: tijd en vrijheid om te maken wat ik wilde. Ik maakte deze uitzinnige bos bloemen. Als je mij kent weet je dat ik stikallergisch ben voor bijna alles wat bloeit, ik zal nooit bloemen in huis hebben (wel heel veel plantjes overigens). Dat vind ik altijd heel jammer maar nu maakte ik dus een eeuwig durende bos voor mezelf. Ik maakte hem met de reductietechniek, zo kun je heel veel kleuren toevoegen. Uiteindelijk hou je een leeggeschraapt lapje linoleum over, dat is wel jammer maar het zorgt ook voor een gevoel dat ik er alles uit heb gehaald wat er uit te halen viel. Precies zoals met de afgelopen 47 jaar.

(Ik maakte acht afdrukken, omdat het een reductieprint is kan ik er nooit méér afdrukken, mocht je interesse hebben dan vind je ze in mijn webshop)

Een boek maken is voor een heel groot deel je overgeven aan de lange, hobbelige weg van trial and error. Ik kan allerlei fantastische ideeën bedenken in mijn hoofd maar de werkelijkheid is vaak weerbarstig en niet alles is praktisch zo makkelijk uitvoerbaar als ik denk. Aan de andere kant kan het soms ook andersom werken, dat er soms maar een piepkleine gedachte of ideetje nodig is om een heel groot effect voor elkaar te krijgen. Zo was ik eens op een vrijdagochtend op de uitgeverij voor een spoedklusje met de lithograaf. Ik had weinig tijd want ik moest in de middag op een kunstbeurs signeren. De spoedklus was al afgerond en ik had nog precies vijf minuten om wat noodzakelijke dingen kort te sluiten met uitgever Emile. Eén daarvan was de vraag wat we zouden doen met de schutbladen. Ik had er nog niet echt tijd voor gehad om er echt over na te denken. De veer van de gaai had ik een poosje geleden gemaakt maar ik had er nog geen bestemming voor. Maar ineens, in de snelkookpan van creatieve energie en tijdsdruk, zag ik het beeld kraakhelder voor me. Deze veer moest natuurlijk op de schutbladen. Supergroot, superindrukwekkend.
‘En dan wil ik hem helemaal opgeblazen,’ legde ik Emile uit. ‘Dat hij over de pagina heen gaat.’
Ik tekende het slordig uit op een rondslingerend blaadje.
‘Oké,’ zei Emile.
En zo was het beklonken. En vloog ik de deur uit om nog op tijd op de beurs te zijn.
Ik vind dit een van de beste pagina’s uit het boek geworden, qua concept. Zo zie je maar hoe dingen kunnen gaan.

Een paar maanden geleden, ergens in het najaar, ik zat nog midden in mijn schrijfproces voor Dit gaat nooit voorbij, liepen W en ik ons vaste rondje.
'Kijk, de boer is er,' wees W.
Ik zag het witte bestelwagentje inderdaad in de verte staan. We kenden hem wel, zijn boerenbedrijf is gevestigd in de grote kasteelboerderij even verderop.
Eenmaal bij de wei aangekomen bleven we even staan. De jonge koeien dromden als hondjes om de boer heen. Steeds opnieuw diepte hij wat brokken op uit de zakken van zijn overall en voerde de snuivende pinken. Een ontroerend beeld, de grofgebouwde boer, zijn indrukwekkende snor en dan die uit de kluiten gewassen kalveren om hem heen drentelend.
We raakten aan de praat. Hij vertelde over het weitje helemaal achteraan, dat was nu van Staatsbosbeheer. Ze overwogen om de populieren daar te kappen maar hij wist dat daar de wielewaal zat dus hij had ze gezegd dat potdomme te laten.
Ik grinnikte.
'Ik maak een boek over dit gebied,' zei ik.
Ik vertel niet zo snel over mijn werk, al helemaal niet tegen mensen die ik niet goed ken. Het voelt al heel snel ongemakkelijk, maar nu had ik het gevoel dat het wel kon.
De boer luisterde niet. Hij vertelde door, over de groep kraanvogels die hij hier ooit bij het opkomen van de zon had gezien.
'Het was mistig, een dikke laag boven de grond. Ik zag alleen de kopjes van de vogels, ik had nog nooit zoiets schitterends gezien.'
'Tjonge,' zei ik, een tikje jaloers.
We praatten nog even door, net toen ik op het punt stond afscheid te nemen kwam de vraag.
'Dat boek van jou, is dat een soort onderzoek of zo?' vroeg hij, hij leek ineens wat verlegen.
Ik dacht even na.
'Zo zou je het kunnen noemen, ja.'
Ik vertelde in het kort wat ik aan het doen was.
'Als je het af hebt wil ik het graag lezen.'
Vanochtend pakte ik een exemplaar in. Ik weet niet hoe de boer heet maar het adres van de kasteelboerderij had ik snel opgezocht. Ik aarzelde een beetje toen ik het begeleidende kaartje schreef.
'Lees het maar eens, misschien komt u zichzelf nog wel tegen,' schreef ik. En ik hoopte maar dat hij het kon waarderen om zichzelf terug te vinden als personage.
'Aan de boer met de snor en het witte bestelwagentje,' schreef ik in grote letters op de brievenbusdoos.
Ik ben benieuwd.

HOERA! Dit gaat nooit voorbij gaat naar Engeland! Ik wist het al een tijdje, sterker nog, uitgeverij Pushkin had de rechten al gekocht toen het boek nog helemaal niet af was, ik had pas een paar lino’s klaar en van de tekst had ik nog geen enkel idee. Ik wist toen niet zo goed of ik heel blij moest zijn of heel zenuwachtig moest worden, de druk werd wel lekker opgevoerd, zeg maar:) Maar het kwam allemaal goed. Michele Hutchison zal de vertaling weer op zich nemen en Pushkin gaat het boek weer in alle Engelstalige landen uitgeven, net als Het lied van de spreeuw. Dat betekent dat ook dit boek weer zal verschijnen, naast Engeland, in Amerika en Canada.