Een prachtige, lange en lovende recensie in The times voor The starling's song. Wat een droom. De hele recensie lees je HIER. 

Wat een dag was het gisteren op DBBL, De Beste Boeken Live. Ik kan alleen maar zeggen dat het echt ongelofelijk fijn was. Ik mocht voor een propvolle zaal boekhandelaren vertellen over mijn nieuwe, nog te verschijnen boek. In januari komt het uit en ik heb nog veel werk te doen maar wat ik nu al kon vertellen was wat de kern van het boek gaat worden, de grond van waaruit ik het schreef. Ik zal er hier later nog wel meer over vertellen. Gisteren zorgde het in ieder geval voor een eindeloze rij voor mijn signeertafel, niet te geloven, ik was echt helemaal verbaasd dat er zoveel mensen een handtekening wilden. Ik heb veel fijne gesprekken gevoerd, ontzettend mooi om te horen hoe Het lied van de spreeuw ervaren is in de boekhandels. Veel dank aan iedereen die ervoor gezorgd heeft dat het zo'n fijne, waardevolle dag was.

De webshop is weer geopend.

The webshop is open. If you're a visitor from outside the EU you can contact me at octaviewolters@gmail.com

Aanstaande maandag ben ik te gast bij De Beste Boeken Live om over mijn nieuwe, nog te verschijnen boek te praten. Enorme eer natuurlijk, helemaal geweldig, zeker omdat ik geïnterviewd word door lieve Margreet de Haan. Wordt hartstikke leuk, zin in. Kleinigheidje is wel dat ik de tekst voor het boek nog niet helemaal rond heb. Of nou ja, eigenlijk nog helemaal niet. Dus ik ben zelf echt ontzettend benieuwd hoe ik me daar uit ga kletsen op het podium. Ondertussen werk ik aan iets nieuws, een grote houten kieviet die verder niks met welk boek dan ook te maken heeft. Dat moet tenslotte ook gebeuren. Kwestie van de juiste prioriteiten stellen.

(DBBL is een evenement voor boekhandelaren.)

We waren in Nijmegen vandaag, W en ik. De introductie begint morgen en we moesten de krakkemikkige studentenfiets van de oudste dochter afleveren op station Heyendaal. Het was mijn oude fiets die we speciaal voor deze gelegenheid bewaard hadden, alle versnellingen behalve de derde hadden het al begeven maar verder trapt hij nog prima. Voor zo lang het duurt.
‘Ik heb mijn groepje zojuist doorgekregen,’ appte ze, zelf moest ze werken en kon ze niet mee, ‘we zijn met zestien jongens en drie meisjes.’
Ik zwoegde het extra zware slot om de standaard van de stalling heen en dacht aan mijn eigen introductiegroepje voor Nederlands in 1998. Dat waren negen meisjes en één jongen. Tja.
‘Het zijn vast allemaal hele eh líeve jongens,’ appte ik terug. 
De fiets stond goed geparkeerd, ze had hem met haar vriendin deze week in een soort Barbie-paars gespoten en hem volgeplakt met glitter.
‘En het voordeel van de bètafaculteit is dat je altijd wel iemand kan vinden die je fiets kan repareren mocht hij het een keer begeven,’ voegde ik eraan toe.
‘Dat is zo,’ beaamde ze.
W en ik stapten in de auto, we moesten nog door naar een andere afspraak.
‘Ach, rij nog even het terrein van Hoogeveldt op,’ zei ik.
W maakte een ruime bocht. Ik stapte even uit. In de hoge flat woonde ik drie jaar, gek genoeg leek alles vandaag kleiner dan toen. Ik wandelde even over het terrein. Op de plek waar W en ik voor het eerst kusten stonden nu afvalcontainers, dat vond ik een beetje heiligschennis. 
Van de andere kant is het nu misschien tijd voor nieuwe avonturen. Van een nieuwe generatie.