Mijn nieuwe boek komt in januari 2024 uit. ‘Dit gaat nooit voorbij’ wordt een boek voor volwassenen en verschijnt weer bij Ploegsma. Ik maak zowel de linosneden als de tekst. De komende tijd zal ik er meer over vertellen, het belooft heel mooi te worden, ik ben zelf erg enthousiast.

Al weken ben ik alleen maar aan het werken aan mijn nieuwe boek. Heel fijn maar mijn hoofd raakte er een beetje oververhit van, het werd tijd dat ik even uit het natuurthema opsteeg en iets ander ging maken. Altijd als ik helemaal los wil van alles ga ik vrouwen maken. Ik heb een flinke collectie vrouwenlino’s inmiddels, soms schiet de gedachte door mijn hoofd dat ik ze wel eens graag zou exposeren. Exposeren helpt om een lijn te ontdekken, na denken over waarom ik iets maakte, uit welke laag het kwam, hoe het kwam dat ik juist in deze levensfase hiermee bezig was. Maar goed, ik heb op dit moment geen tijd voor een expositie, dat komt nog wel, het zal zich wel aandienen als het het juiste moment is. Vooralsnog ga ik gewoon door met zo nu en dan werken uit de basis, als ik er behoefte aan heb, zonder al te veel gedachten, want zo werkt het. De rode lijn vind je altijd pas achteraf. Nooit als je er midden in zit.

De linosnede Moeder en kind vind je in de webshop.

Chantelivre is een van de chicste boekhandels in Parijs, aan de Rue de Sèvres in het zesde arondissement. Ik kreeg in de ochtend al een berichtje van de boekhandelaar van dienst dat hij La chanson de l'etourneau zo mooi vond en diezelfde middag stuurde een van mijn volgers me deze foto toe. Geweldig. La chanson de l'etourneau is in het Frans uitgegeven door Uitgeverij Rue du Monde, speciale dank aan Alain Serres.

Vanochtend werd ik wakker met een bericht van een Parijse boekhandelaar. Het lied van de spreeuw is sinds een paar dagen ook uit in Frankrijk en hij tipte het op instagram. Dat zijn fijne dingen. Ik heb het druk met mijn nieuwe boek en was vanochtend al vroeg in mijn atelier aan rommelen. Ineens moest ik denken aan mijn eerste dummy die ik maakte voor Het lied van de spreeuw, het allereerste begin, toen ik nog aan het zoeken was naar de vorm en de tekst. Ik vond hem weggestopt in de bovenste lade van mijn droogkast en bladerde er even in, het was knisperig van de slordige lijmresten. Bijzonder hoe dit aan elkaar geplakte knutselwerkje uitmondde in het boek dat het nu is. Het lijkt er in de verste verte niet meer op maar blijkbaar was deze stap in het proces nodig om tot het uiteindelijke resultaat te komen.

Het roept nogal wat wakker, dat eindexamen van de oudste dochter. Niet alleen herinneringen aan mijn eigen examen, het was 1989, ik droeg een roze jurkje van Mac&Maggie en door de lome, zomerse warmte rook het overal naar hars, ook komt met deze laatste dagen op de middelbare school de realiteit binnenrollen. De toekomst is plotseling zo dichtbij dat hij aanraakbaar is, niet langer een impressionistische verte. 
Als iets nog ver aan de horizon ligt kun je denken dat alles tegen die tijd anders is, dat je je persoonlijkheid nog bij kunt slijpen, dat je jezelf passend kunt maken voor het beeld dat je hebt bedacht. Maar als iets aan de deur klopt besef je dat je bent wie je bent, dit is nu, dit is het.
'Mam,' begon ze aarzelend, 'ik weet toch niet of Food Technlogy wel bij me past.'
Samen waren we naar de universiteit van Wageningen geweest, we hadden colleges bijgewoond en op de campus rondgekeken. Er werden rooskleurige toekomsten geschetst in het bedrijfsleven en de studenten die we spraken waren allemaal even pittig en lekker hands-on.
'Och kind, zei ik.
'Ik heb er heel lang over nagedacht maar ik denk dat ik toch meer een studie zoek die bijdraagt aan mijn persoonlijke ontwikkeling.'
Ik glimlachte.
'Dat snap ik.'
Nog dezelfde dag regelde ze haar nieuwe inschrijving, dit keer bij Artificial Intelligence en Filosofie, ze hoopt een dubbele bachelor te kunnen gaan volgen, de onderhandelingen bij de universiteit daarover lopen nog.
'Ik ben zo blij,' zei ze gisteren.
We zaten op ons nieuwe terras, in onze nieuwe tuin. Het voorjaar is laat maar weelderig dit jaar, ik heb de geur van hars nog niet geroken.
Ik keek naar haar ogen, die sprankelden, een sprankel die ik van haar ken als ze overloopt van de nieuwe plannen, als ze uitgedaagd wordt, als ze zich verheugt.
'Ik ben ook blij voor je,' antwoordde ik.
Ik dacht even na.
'Je wordt de derde generatie in mijn familie op de Radboud Universiteit.'
Ze knikte.
Mooi vind ik dat.
Nu alleen nog even slagen.
We wachten het af.