We hebben de hele ochtend door de velden gestruind, ik heb een dikke bos veldbloemen geplukt, en lopen nu via de verharde weg terug. Achter ons horen we ineens lawaai, een groepje van een man of tien op een nieuw soort scooter, dikke banden, brede zitvlakken, rijdt ons voorbij.
‘Wat is het hier saai!’ roept het meisje op de voorste scooter.
Ze draagt een nepleren jasje met franjes en kijkt ontevreden. 
‘Sáái? SAAI?’ mopper ik tegen W als ze buiten gehoorsafstand zijn. ‘Niks is hier saai, ze hebben geen benul!’
‘Ach,’ zegt W, ‘als je ieder jaar op zuipvakantie gaat naar Chersonissos is een rondje op de scooter door het Limburgse platteland misschien niet het meest opwindend.’
Ik haal mijn schouders op en denk aan het ree dat we net nog zagen aan de bosrand, het had ons een tijdje aangekeken. De blauwe kiekendief die hier rondvliegt, de buizerdjongen die piepen als speelgoedbeestjes boven de open plek langs het moeras, de zwaluwen die duikvluchten maken en steeds het ven raken, grote ronde kringen in het water.
In de berm zie ik ineens een wilgenroosje, die miste ik nog in mijn boeket. Ik maak een kruidwis, dat doe ik al zo lang ik me kan herinneren elke augustus. Het is een oud Limburgs gebruik, de kruidwis bind je vast met een touwtje en hang je in je schuur om ongeluk af te wenden. Ik hou de bos voor me uit, Sint Janskruid, koningskaars, duizendblad en flink wat koninginnekruid. Straks komen er nog graanaren bij en een blad van de walnootboom in onze tuin. De zon schijnt, de hond drinkt uit een plas die haar kraakhelder weerspiegelt, W leunt tegen de oude boom naast het pad.
Hier is werkelijk geen moment iets saai, ik begrijp echt niet dat iemand zoiets kan denken.

In The guardian van 27 juli.

Ik ben aan het afronden. De laatste klusjes voordat ik me een paar weken ga onderdompelen in de vrijheid. De vrijheid diende zich vanochtend al een beetje aan, het schrijfwerk voor Dit gaat nooit voorbij is redelijk klaar voor dit moment en ook de prenten schieten op. Wel verwachtte ik een grote levering, een pallet van 60 wissellijsten, ik had de hele nacht mijn hoofd gebroken over de vraag of de bezorgdienst niet heel vroeg zou komen en was al om zes uur opgestaan. De bezorgdienst kwam uiteindelijk natuurlijk helemaal niet, ik raakte recalcitrant en besloot dat iedereen, ja gewoon iedereen, dan maar gewoon lekker naar de pomp kon lopen.
Dat soort gedachten zijn de perfecte voedingsbodem voor aanwaaiende vrijheid. Ik sneed een reepje linoleum uit en lijmde hem op een oud stempelheft, ik drukte hem een paar keer af.
Dit is de basis, dit is waarom ik zo van linosnede houd, de vette contrasten, de eenvoud, er is niets basalers dan de tegenstelling tussen zwart en wit. Misschien was ik het wel een beetje kwijtgeraakt de afgelopen weken, in mijn schrijfproces. Schrijven is voor mij het laveren tussen alle nuances, het zoeken naar zinnen en woorden, schrijven is tasten, het is grijs, de meeste woorden zijn nooit helder genoeg voor wat ik wil zeggen.
Vandaag ging ik terug naar de klare lijn, naar de zuivere scheidslijn.
Naar het licht tussen het donker.

Vier van de zeven vertalingen van Het lied van de spreeuw zijn inmiddels binnen. Wat een heerlijkheid! Zoals je ziet is de Franse vertaling iets anders, de schutbladen zijn naar het idee van de Franse uitgeverij ingekleurd. Ik vind dat wel bijzonder, ik vind het erg leuk om zo’n afwijkende editie te hebben. Gisteren is The starling’s song in Engeland uitgekomen, dat is altijd weer spannend.

De afgelopen weken was ik een beetje stil hier, ik was aan het schrijven aan Dit gaat nooit voorbij. Op het moment dat een boek aangekondigd wordt is het vaak nog niet helemaal af, dat is ook bij Dit gaat nooit voorbij het geval, de afgelopen tijd heb ik voornamelijk aan de teksten gewerkt. Schrijven blijft een ingewikkeld deel van mijn leven. Het is iets dat ik het liefste doe maar ook iets dat me volledig mee kan zuigen de afgrond in. Toen ik mijn tweede roman schreef ging het erg mis met me, door het schrijven maar ook door het hele proces van redactie, ik was mezelf volledig kwijt geraakt. Dat hoop ik nooit meer mee te maken.

De teksten die ik voor Dit gaat nooit voorbij schreef zijn ongeveer af en ik ben er blij mee. Het wordt een intiem boek, heel gevoelig en dicht bij mij. Dit is was ik wilde schrijven, wat ik wil meegeven. Maar onzekerheid en kracht kunnen ontzettend dicht bij elkaar liggen en dus zijn mijn gevoelens nog wat wiebelig.

Ongelofelijk trots en vereerd. Gisteravond werd vanuit Berlijn bekend gemaakt dat mijn boek Das Lied des Stars is verkozen tot 1 van de 25 mooiste boeken van Duitsland van 2023. Veel dank aan mijn Duiste uitgever Verlag Freies Geistesleben, mijn vertaalster Eva Schweikart en Stiftung Buchkunst. Ook dank aan Boekhandel Ocelot in Berlijn voor de geweldige hosting van de prijsuitreiking.