'Al zou ik de hele dag gaan zitten kijken naar een plant, ik zou nooit echt zien dat hij groeit,' zeg ik tegen de winterkoning.
Hij vliegt naar de onderste tak van een vogelkers.
'Misschien gebeuren sommige dingen gewoon,' zegt hij. 'We hoeven niet alles te zien.'

De originele linosneden uit Dit gaat nooit voorbij zijn te vinden in mijn webshop. De werken zijn handgedrukt in een gelimiteerde oplage, inclusief certificaat van echtheid.

'Wat heb jij fantastisch haar!' riep de fotograaf uit.
Hij was precies tien seconden binnen, maar in die tien seconden had hij mijn hele huis al bekeken, het licht gecheckt, al zijn apparatuur naar binnen gesleept, de hond uitgebreid begroet, mijn ogen gepeild en me verzocht om een andere trui aan te trekken. En mijn haar dus beoordeeld.
'Je hebt grafisch haar, daar gaan we mee werken,' besloot hij.
Ik knikte, al wist ik niet helemaal zeker wat grafisch haar betekende.
Ik dacht erover na terwijl hij een soort tentje opbouwde waarin ik moest gaan zitten. 
'Je bent een plaatje,' zei hij, terwijl de camera klikte.
'Haha,' zei ik, met mijn lippen op elkaar, mijn mond dicht, dat was strikte instructie.
'Grappig,' zei ik, toen we klaar waren en ik een soepje had opgewarmd, 'grappig dat mijn haar de hoofdrol krijgt op de foto's.'
'Waarom?'
'De meeste mensen vinden mijn haar nogal eh... véél.'
Ongelovig keek hij me aan.
'Echt?'
Ik knikte.
In Limburg wordt mijn type haar sjpoes genoemd. 
'Sjpoes?' vroeg hij, met een Amsterdams accent.
Ik vergeet altijd hoe moeilijk de zangklank is voor buitenstaanders, sjpoes spreek je uit met een lange, klankveranderende oe. Het lijkt in de verste verte niet op het Nederlandse woord poes.
Ik lachte.
Sjpoes betekent zoiets als springerig, kroezig haar. Het is niet direct een compliment.
Hoe dan ook.
Aanstaande vrijdag sta ik dus in De Volkskrant. Interview door Ianthe Sahadat, fotografie door Frank Ruiter. Met mijn sjpoes vol in beeld.
Ik zou die gazet gaan halen, als ik jullie was.

Het interview over Dit gaat nooit voorbij met De Nieuws BV van BNN VARA kun je HIER terugluisteren.

Zó, dát was me een boekpresentatie Ik heb van begin tot eind genoten. Wat veel mensen. Wat veel lieve mensen. Ik stond versteld. Nicole deed een mooie aankondiging, Emile had prachtige woorden en ik deed mijn praatje op z’n Octavie’s en dat was goed. Als verrassing traden Femke en Ans op, van team De Kleine Tovenaar. Femke zong een wonderschoon liedje, begeleid door Ans op de piano. Ik was zo ontroerd dat ze dit in het geheim hadden in gestudeerd, speciaal voor mij. We proostten met de wijn uit de familiewijngaard. Ik signeerde en maakte praatjes met oude vrienden en nieuwe bekenden. Ik vergat een gebakje te eten. Na afloop, iedereen was langzaam naar huis vertrokken, nam ik Emile en Sanne mee uit eten bij ons lievelingsrestaurantje. Mijn allereerste redacteur en mijn huidige uitgever. Dat vond ik mooi.
Iedereen bleef logeren en vanochtend wandelden we het rondje waarover ik schrijf in Dit gaat nooit voorbij.
Dolgelukkig.

Voor iedereen die er was of die heeft bijgedragen aan deze dag: dank.