Negen jaar geleden was ik hoogzwanger. Met mijn dikke buik stond ik in een haag van kinderen op het schoolplein te wachten op Sinterklaas, voor me stond mijn oudste dochter, bijna vijf was ze. Ik moet ieder jaar huilen als Sinterklaas aankomt, om de gespannen gezichtjes van de kinderen en de traditie en de verwachting, maar negen jaar geleden nog net wat harder.
Ik had één hele grote wens voor die dag en dat was dat de baby zou blijven zitten, want een verjaardag op 5 december leek me maar niks.
De wens kwam uit, geen baby die dag. Wel vier dagen later, op 9 december. Ik werd wakker van een golf die steeds maar opnieuw door mijn lijf rolde.
'Ik heb weeën,' zei ik tegen mijn echtgenoot, 'maar ik ben nog echt te moe hiervoor hoor, ik moet nog even slapen.'
En dat deed ik ook.
Drie uur later werd er een flinke baby op mijn buik gelegd.
'Het is een kindje, het is een kindje!' riep ik een beetje verward door alle commotie.
Tot op heden vraag ik me af wat ik dan verwacht had.
Vanmorgen stond ik weer tussen de kinderen op het schoolplein, het kind van bijna negen voor me. Nog vol van geloof, met ogen als schoteltjes volgde ze de Sint. Toen hij voorbij was vertelde ik het verhaal van toen ze nog in mijn buik zat.
'Toen was je er nog niet,' zei ik.
Maar dat klopt niet. Want ze was er natuurlijk al wel, alleen niet zichtbaar. Eigenlijk is een zwangerschap ook een kwestie van geloven.

Ik houd ervan om te wandelen in de late herfst en de winter. Als de nacht de dag wegdrukt tot er nog maar een reepje over is, een smalle strook wit tussen het zwart, schemerend aan de randen.
Ik hou van lopen in een zachte motregen, als er niemand anders in het bos is en de gevallen bladeren glanzen, in laaghangende nevel. Ik hou van grijs in al zijn verschijningsvormen, het grijs van een avond die vroeg valt of van de ochtend die te lang blijft liggen onder een zwaar wolkendek. 
Mijn oude middelbare school had vroeger een zwembad. (Ook een jongensinternaat, maar dat is een ander verhaal.) Soms, op warme junidagen, hadden we geen gym maar mochten we zwemmen. Dan liepen we met de hele klas door het bos dat om de school heen lag de heuvel op, en op het hoogste punt lag het azuurblauw geschilderde betonnen bad. In de schaduw van de hoge bomen was het water koud als een graf, je ledematen raakten gevoelloos als je er te lang in lag. De jongens stortten zich met veel gebrul meteen erin. Sommige meisjes wilden niet zwemmen, die stonden aan de kant en keken alleen maar toe. Ik begreep daar niets van, ik kon niet wachten om mijn speedobadpak aan te trekken in de kleedhokjes die altijd vol lagen met bladeren en bosgrond. 
Vorige week was ik er. Het bos is tegenwoordig opengesteld voor wandelaars, en ik liep over de aangelegde paden die het terrein doorkruisten. Het was zo'n zondag die maar niet op wilde klaren, door de dichte lucht zag ik het schoolgebouw in de verte, de sportvelden, het hooggelegen veldje waar we altijd hockeyden, en nog verder, onder de druipende bomen, de vervallen boerderij die inmiddels opgeknapt was.
Ik zocht het hoogste punt, het was eenvoudig, het pad hield op maar tussen de bomen door kon ik tot aan de rand van het talud komen. Ik klom omhoog. Dat het zwembad gedempt was wist ik, maar ik kon nog precies zien waar het gelegen had, het was nu een bad van braamstruiken. 
Met mijn handen in de zakken van mijn jas stond ik een poosje op de rand.
De regen ruiste op de woekerende bramen en ik vroeg me af waarom ik het eigenlijk had willen zien.

'Jonge ik zit in the zone,' schreef ik zonet in een whatsapp-conversatie aan mijn redacteur. En dat is zo'n beetje de opsomming van mijn leven momenteel. Het manuscript nadert voltooiing en er is weinig lekkerder dan eindjes die bij elkaar uitkomen op een A-team achtige -I love it when a plan comes together- manier. Het schrijven is een verdwijnen, net zo lang doorgaan tot er geen lijf meer bestaat, al brengt dat nu en dan ook wat onaangenaamheden met zich mee. Invretende hypochondrie bijvoorbeeld, het is het inbeelden dat zich moeilijk weg laat zetten buiten het schrijven en ook in het gewone leven zijn uitweg zoekt.
'Misschien ben ik wel dement,' zei ik deze week tegen mijn huisgenoten.
We zaten aan tafel en ik had net bedacht dat dat een serieuze mogelijkheid was. Zo dement als een kwartje, maar ik was het zelf alweer vergeten. Het was een labyrintisch idee dat me even een beetje bang maakte, maar waar ik toch ook vrolijk van werd.
'Als ik echt dement ben, moeten jullie het nú tegen me zeggen.'
De huisgenoten namen een hap van hun stamppot en knikten gehoorzaam.
'Ja, Octavie, je bent hartstikke dement.'

Toen ik een jaar of veertien was, las ik de boeken van Jan Mens. Ik begon met drie delen van De kleine waarheid en daarna zocht ik alle rommelmarkten af naar meer. Het mooist vond ik Griet Manshande, en ik geloof niet dat er ooit een hoofdpersoon is geweest die ik zo mocht als de waardin Griet, die op iedere, tergend langzame pagina wel een keer of drie Pront werd genoemd. Of Struis. Van de bijfiguren kan ik me weinig herinneren, al was er een kistenmaker die Korevaar heette. Hij gebruikte splinterend hout en vaker dan hem lief was moest hij een kinderkistje timmeren, dat ging hem door merg en been.
Het meest gefascineerd was ik door het Amsterdam uit het begin van de twintigste eeuw, dat bijna een personage op zich was, met eindeloze beschrijvingen van de straten, het winderige havenkwartier, het Bickerseiland. Ik heb me vaak voorgenomen om de plekken uit de boeken op te gaan zoeken, ze in het echt te zien, maar het is er nooit van gekomen.
Net googelde ik eens op De Gouden Reael, de kroeg met de glanzende toog waar Griet haar dagen sleet, en bij het Westerdok, aan de Zandhoek, ligt inderdaad een café dat zo heet. Geen idee of het er al stond in de jaren veertig, toen Mens zijn boeken schreef, maar dat is niet erg, ik moet daar nu dringend eens heen.

Er liepen drie pastoors in de Ikea, witte boordjes onder hun zwarte jassen. Ze waren op zoek naar iets, doelgericht liepen ze door de zaterdagmiddagdrukte. Op de beddengoedafdeling prikten ze met hun wijsvinger in de hoofdkussens om te kijken hoe stevig ze waren. Eentje legde zijn hoofd erop om het zeker te weten. Het deed me denken aan de keer dat ik bij de Hema was en een non bij het damesondergoed zag, keurend hield ze wat slipjes omhoog. Ik had het me nooit eerder gerealiseerd, maar zusters dragen natuurlijk ook gewoon ondergoed. En pastoors hebben dus een bed.
In het drukke restaurant op de eerste etage at ik een salade terwijl ik uitkeek over de overvolle parkeerplaats. Af en aanrijdende auto's onder een grijze herfstlucht, ik vond het een mooi gezicht. Ineens zag ik de auto van iemand die ik kende. Met moeite parkeerde hij, nogal strak tussen twee andere auto's in. Ik zag hoe hij het portier amper meer openkreeg en zichzelf naar buiten wrong.
Strak geparkeerd appte ik.
Ik hoopte dat hij zijn telefoon zou pakken en dat ik dan zijn reactie zou zien vanachter mijn raam. Dat leek me erg grappig.
Hij reikte inderdaad naar zijn zak, keek op zijn scherm en begon te lachen. Daarna keek hij om zich heen, maar zag me niet. Ik was dat ene mensje, onzichtbaar in het reusachtige gebouw.
Op de speelgoedafdeling bekeek ik knuffels. Er was een knuffel van een wolf die een overhemd aan had. Als je dat overhemd openmaakte zag je in de buik de oma van roodkapje. De wolf was reusachtig, de oma heel klein, waardoor het eek alsof het beest zwanger was van een grijsharige mensenbaby. Ik vond het een zorgelijk idee dat er op de ontwerpafdeling van Ikea iemand werkt die dit soort gruwelijke dingen bedenkt.
Op weg naar de uitgang hoopte ik dat ik de bekende nog tegen zou komen, dan zou ik het verhaal vertellen, ik zat in het restaurant, je kon me niet zien, haha, enzovoort, maar dat gebeurde niet. Wel zag ik de pastoors nog een keer, ze hadden geen kussens gekocht, alleen een molton.