Een prille Amsterdamse vriendin wilde met me mee gaan wandelen.
Nu wandel ik graag alleen. En áls er eens iemand met me mee mag dan luistert dat heel nauw, het is niet iets dat licht opgevat moet worden, samen door een bos lopen. 
'Weet je het zeker?' vroeg ik, en ik dacht bezorgd aan de Kalverstraat en het Damrak. 'Ik neem je namelijk mee het moeras in.'
'O leuk,' zei ze.
Ik wist niet zeker of ze begreep wat het in zou houden.
Bij het betreden van het moeras zat er een winterkoninkje op het pad. Hij keek ons aan en bleef zitten toen we erlangs liepen. De pluizen van de lisdodden waren over het water uitgewaaid, ik liep voorop en achter me hoorde ik het gesop van haar nieuwe laarzen. We klommen het talud op en stonden stil op de helling omdat we te veel te praten hadden om daarbij ook nog te kunnen lopen.
'Dit is mijn bijzonderste plek,' zei ik, toen we bij de bronnen kwamen.
Ze keek omlaag.
'Ben je hier wel eens op de grond gaan liggen?'
Nu kom ik al mijn hele leven bij de bronnen maar het was nog nooit in me opgekomen om er op de grond te gaan liggen.
Ik keek naar het bed van dorre bladeren, het leek me best prettig.
'Kom,' zei ze. En ze liep naar beneden, tot bijna aan de donkere, natte bodem. Ik wilde roepen dat dat gevaarlijk was maar deed het niet. Bijna beneden ging ze op haar rug liggen.
Ik deed hetzelfde.
Zo lagen we een poosje, het begon een beetje te regenen, kleine tikjes op onze voorhoofden.
Het heeft iets heiligs, samen wandelen.
Dat klinkt gek, maar toch is het zo.

Vorige week hing ik de ramen van de tijdelijke kast om naar de nieuwe. Het was mijn imker-doop, onder toeziend oog van mijn vader, die al imkert zo lang ik me kan herinneren.
De imme is de naam voor het volk met alles wat daarbij hoort, gezien als één organisme. De werkbijen, de koningin, de darren, de raten, de kast, maar ook degene die voor de bijen zorgt.
Mooi vind ik dat. En zo voelt het ook. Ze horen bij mij, en ik bij hen. Het is een beetje een mysterieuze relatie. Ik hoed ze, maar eigenlijk doen ze alles zelf, zoals ze dat al sinds mensenheugenis doen.
Telkens als ik naar ze kijk krijg ik het gevoel dat ze meer weten dan ik. Dan wij allemaal bij elkaar.
Soms ga ik op een stoel naast de kast zitten en dan kijk ik naar hoe ze uit de vliegspleet komen, wegvliegen, hoe andere bijen weer terugkomen, stuifmeel aan hun poten.
Het is het grootste geluk.

Voor geïnteresseerden: mijn linoprint van de basiliek van Sint Odilienberg is inmiddels te koop in de kloosterwinkel van Priorij Thabor. De prints zijn gesigneerd en genummerd en kosten 40 euro per stuk.
De volledige opbrengst komt ten goede aan het klooster.

Adres: Aan de berg 3, Sint Odilienberg.

Openingstijden:
09.30-11.30u
13.30-14.30u
15.00-17.00uL

Er waren twee gebeurtenissen met mannen, op het boekenbal.
De eerste gebeurtenis was Freek de Jonge, die het welkomstwoord verstoorde om aandacht te vragen voor de verkiezingsuitslag. Ik zat op het balkon en ik zag alleen een grijze man van achteren die iets riep, maar ik kon op het moment zelf niet zien wie het was en niet verstaan wat hij zei. Het duurde gênant lang, ik dacht: wanneer houdt hij nou zijn mond? Het had iets tenenkrommends. Opgewonden gekrakeel, niet op het juiste moment, niet op de juiste plek. Een man die vindt dat hij het recht heeft om te zeggen wat hij wil zeggen.
De tweede gebeurtenis was Michel Houellebecq. 
'Het is Houellebecq, het is Houellebecq,' zeiden de mensen. En hij was het inderdaad. Een gebochelde, kleine man die in een hoek van de ruimte stond. Hij zag er niet heel gelukkig uit, maar misschien was dat ook niet zo gek. Schrijvers zijn over het algemeen niet in de wieg gelegd voor geluk denk ik wel eens.
'Wat zeg je tegen iemand als Michel Houellebecq?' vroeg ik me hardop af.
'Iets Frans denk ik,' antwoordde iemand.
Dat leek me een waar woord.
'Ik heb hem gevraagd of hij alsjeblieft niet hierbinnen wil roken,' zei een medewerker van het CPNB een beetje nerveus.
Het had niet geholpen, in de rechterhand hield de beroemde schrijver een brandende sigaret, duidelijk niet van plan die uit te maken.
Michel Houellebecq vond dat hij het recht had om in de stadsschouwburg te roken.
Er was ook een gebeurtenis met een vrouw op het boekenbal.
Eveline Aendekerk was de spreekster die het welkomstwoord verzorgde. Ze stond op het podium toen Freek zijn tirade hield. Ze lachte, probeerde eerst door te praten maar toen dat niet lukte wachtte ze een poosje tot hij was uitgeraasd. Daarna maakte ze een vrolijke opmerking en hield vervolgens een geweldige toespraak, weloverwogen, gevoelig, eenvoudig. Eveline Aendekerk was de ster van het bal. 

Agnes en Trui waren mijn eerste schapen. Twee zwarte Bretonse heideschapen, klein maar sterk. Na een paar jaar ging Agnes dood, we begroeven haar, dat viel nog niet mee. Zo'n schaap is groter dan je denkt, er moest een flinke kuil komen. Je wil niet dat de pootjes boven de grond blijven uitsteken.
Mijn dochter was een jaar of vijf en hielp mee met haar roze zandbakschepje, we hadden haar verteld over de hemel en dat Agnes daar nu naartoe zou gaan.
'Nou,' zei ze, gravend in de bonkige klei, 'die hemel is wel diep hoor.'
Een schaap alleen is niets gedaan en dus haalden we er een lammetje bij voor Trui. Zökske was een prachtig wit schaap. Jarenlang liep ik door de wei met een baby op mijn arm, een peuter aan mijn rok, en nog later kwamen de klassen van de kinderen in onze wei schaapscheerdersfeest vieren. Dan schoren we met een wei vol kleuters.
Maar de kleuters werden groot en gingen naar de brugklas en in de wei liep ik alleen.
Toen ook Trui doodging besloten we dat we voor Zökske een nieuwe kudde elders gingen zoeken. Die vond ik, een mooie wei bij lieve mensen. Daar bracht ze de afgelopen twee jaar door. Gisteren is ze gestorven. De lammetjes van de andere schapen stonden om haar heen.
Het is verdrietig, maar goed zo.