De nazomer is perfect dit jaar, precies zoals een nazomer hoort te zijn. De nachten koud, vorst aan de grond, en de middagen vol zacht strijklicht. Het voelt gelukzalig, het strookt met de verwachtingen. De natuur in al zijn volmaaktheid. Gisteren wandelde ik langs de bosrand. Het bos stulpte over het pad, drong zich op in al zijn geel en gloeiend oranje, je kon er niet langs kijken, de schoonheid adembenemend.
Ik weet nooit wat het precies is dat herinneringen triggert. Of het de beelden zijn, de kleuren, een windvlaag die op een bepaalde manier tegen je wang waait, de stand van de zon. 
Ieder jaar rond deze tijd van het jaar denk ik aan iets dat vijftien jaar geleden gebeurde. Ik was in verwachting. Het was er zomaar ineens, zonder dat we er al te veel over nagedacht hadden en ik voelde me vreemd en ook een beetje kaal na het uitblijven van de menstruatie.
De weken verstreken, september, ik keek vaak naar mijn buik. Daar was weinig aan te zien maar toch zat er iets in, dat vond ik moeilijk te geloven. Ik kocht sokjes, lichtblauwe, van mijn moeder, haar ogen waren zacht geworden nadat ik het nieuws verteld had,  kreeg ik een rompertje.
Tijd ging voorbij, oktober. Op mijn werk kotste ik op een dag bijna over mijn bureau heen. Ik dacht na over een wiegje en welke kleur dekentjes en de bevalling.
Het werd november. Zou het blond of donker haar krijgen, ik zou het een tuinbroekje aantrekken, en laarsjes, zou het gaan studeren, zou het gelukkig worden?
'Het hartje klopt niet,' zei de verloskundige toen ik precies twaalf weken zwanger was. 'Jullie kindje is dood.'
'Ik wil dat het eruit is,' brulde ik diezelfde avond nog, mijn lijf een grafkist.
Vier weken duurde het voor mijn baarmoeder begreep dat het in volledige zinloosheid een dood kind vasthield. Vier weken die ik nodig had om het kind te leren koesteren, om te beseffen dat dit de enige tijd was dat ik het bij me kon houden voordat ik het voor eeuwig af moest staan.
Op een donkere decemberavond werd een heel teer, klein maar gaaf baby'tje geboren. 
We begroeven het, mijn hart scheurde kapot bij de gedachte aan mijn kind in de koude, natte kleigrond.
In de natuur heerst geen enkele regel, volmaaktheid bestaat niet, slechts chaos. 
Heel af en toe lijkt het alsof er heel even iets is dat grenst aan perfectie. Een gelukzalige nazomer, een wandeling langs de bosrand, de bomen die feloranje in de avondzon staan, de wind zacht.
Misschien doet het er niet toe dat het schijn is, misschien is het onze troost.

Het was in juni 2005 toen ik mijn eerste blog in elkaar draaide. Mijn eerste post was een foto van mijn baby, nu 13, toen een half jaar oud. Over een begeleidende tekst had ik drie dagen nagedacht maar durfde ik uiteindelijk niet te plaatsen wegens publiceerangst.
Die ging gelukkig snel voorbij.
Het waren de jaren dat iedereen op internet elkaar kende, headers uit word-art bestonden en de eerste bewegende plaatjes voorzichtig opkwamen. 
Alles kon en mocht en commercialiteit bestond nog niet.
Ik startte een schrijvers-collectief op met onder andere Chantall van den Heuvel, Maartje Luif en Esmee Aarbodem, stapte er weer uit, zocht mijn schrijfstijl en vond hem op octaview.nl. Daar schreef ik zes jaar lang minimaal drie keer per week  over mijn leven, mijn illustratiewerk, mijn gezin.
Mijn blog was de kiem voor mijn eerste offline schrijf-activiteiten, het kookboek dat ik maakte, mijn beeldcolumns en strips voor Libelle, en uiteindelijk mijn debuutroman in 2016.
Vlak voor Voorland uitkwam doekte ik octaview.nl op, ik ontwierp een nieuwe site, www.octaviewolters.nl.
Ik publiceer minder; internet is veranderd, facebook, twitter en instagram hebben voor een deel de rol van het bloggen overgenomen. Toch kan ik niet zonder.
Gisteren kreeg ik het bericht dat mijn site vanaf volgende maand wordt gearchiveerd door de Koninklijke Bibliotheek om hem zo voor de lange termijn te bewaren.
Mooi nieuws na 13 jaar online schrijverij.

Er zat een duif op het schoolplein, een troepje kinderen stond er opgewonden omheen.
'Hij kan niet vliegen!'
Ik bekeek het beestje, een tortel. Een lamme vleugel had hij. Zenuwachtig rende hij rondjes door de zandbak. 
Van alle dieren ben ik het gekst op vogels. Ik weet niet goed waarom. Door de veren misschien, of de oogjes, of het feit dat ze weg kunnen vliegen.
Vroeger had ik een tamme eend, die kon niet zwemmen. Hij sliep soms bij me in bed. Eenden hebben een warme snavel, er is weinig zo aangenaam als de snavel van een eend in je nek voelen tijdens het wakker worden. Ontelbaar kippenkuikens heb ik grootgetrokken, en duivenjongen. Ooit was ik een duivenjong kwijt waar ik weken lang elke nacht mee in de weer was geweest, hij was uitgevlogen en niet teruggekomen. Toen vond ik hem, liggend naast de heg, twee gaatjes in zijn rug, dood. Gepakt door een sperwer die zijn prooi kwijt was geraakt. Het was een vredig gezicht, maar wel een beetje zonde van al mijn werk.
De bel ging, de kinderen renden naar hun juffen en gingen in de rij staan. Ik greep de duif  en zette hem in mijn fietsmandje. Toen ik over het spoor fietste hupte hij even omhoog en keek me verwijtend aan.
De eerste uren zijn kirtiek, als zo'n beest niet wil eten is het einde verhaal. Maar Pimmetje at. Hij sliep in een kartonnen doosje naast de hond en soms wandelde hij even door de kamer.
Inmiddels zijn we een paar dagen verder, de vleugel is genezen, soms vliegt hij een kort stukje. Zijn favoriete plekje is bovenop de televisie.
Nog even.
Dan zet ik hem weer buiten. 

Bij cyanotypie gebruik je papier dat lichtgevoelig is gemaakt door de combinatie van ammoniumijzercitraat en kaliumhexacyanoferraat. Deze twee stoffen reageren op elkaar onder invloed van een lichtbron: ze vormen dan een diep donkerblauw, cyaanblauw. Je legt iets op het papier en stelt het bloot aan de zon, zo ontstaat een afdruk. Daarna was je de chemicaliën weg met water en zo blijft de tekening (of eigenlijk: foto) achter. Cyanotypie is de eerste vorm van fotografie, het werd ontdekt in 1842.
Ik maakte een pentekening met fineliner op een glasplaatje, dat plaatste ik over het lichtgevoelige vel. Na blootstelling aan de zon ontstond de afbeelding.
(Het doet me denken aan de liefde. Twee stofjes die op elkaar reageren als ze bij elkaar komen, en dan een kleur vormen die meer is dan toen ze alleen waren.)

Ik ben licht obsessief van aard. (Ik twijfelde erg hoe ik deze zin in moest gaan kleden zodat het allemaal niet zo erg leek, of zelfs grappig, maar toen dacht ik: ik gooi hem er gewoon als eerste in, dan weten ze het maar vast.)
Licht obsessief zijn komt handig van pas bij bepaalde zaken, bijvoorbeeld bij schrijven. Bij bepaalde zaken ook niet, zoals, nou ja, bij schrijven. Maar dat is een ander verhaal.
Een tijdje geleden schreef ik over de kleine rivier die vlak bij mijn woonplaats uitmondt in de Maas. Toen ik er laatst stond, leunend over de reling van het bruggetje, realiseerde ik me dat waar een einde is, ook een begin moet zijn. Op internet vond ik dat de rivier 46 kilometer lang is en ergens in Duitsland ontspringt. Nog fascinerender dan riviermondingen vind ik rivierbronnen. Daar waar het water uit de aarde omhoog welt en het begin vormt van een lange stroom, mijn fantasie werkt daarvan op volle toeren.
Ik sprong in de auto en reed Duitsland in, naar de regio waar de bron ongeveer moest liggen. Het is een mooi natuurgebied, niet heel ver over de grens. Donkere bossen, dunbevolkt, velden, gehuchtjes waar de politie nog op varkens rijdt. Bij een wat slordig kasteeltje stapte ik uit, keek naar het dichte bos dat me omringde, hier moest het ergens zijn.
Ik zocht lang, liep een poos langs een kleine stroom, maar vond geen bron. Wél vond ik tot mijn grote vreugde kroosjesbomen, een oeroude pruimensoort die in Europa zelden nog in het wild gezien wordt. Helaas waren de pruimen nog niet rijp, en enigszins teleurgesteld ging ik terug naar huis. Daar wachtte ik twee weken ongeduldig, en reed toen de tweede keer Duitsland in. Weer kamde ik de bossen uit, weer vond ik de bron niet, en ook de pruimen waren nog steeds niet paars.
'Dit keer kom ik niet naar huis voor ik hem gevonden heb,' zei ik gisteren bezwerend tegen mijn huisgenoten.
Ze keken me wat zorgelijk aan.
En voor de derde keer liep ik langs het kasteel, door het bos. Het duurde lang en na een tijdje wilde ik het opgeven. Als allerlaatste poging sloeg ik een pad in waarvan ik dacht dat het volledig uit de richting lag. Er stond een bankje, een Duits echtpaar zat er uit te rusten. Ten einde raad vroeg hen of zij misschien wisten waar de bron ergens moest zijn.
'Also, hier,' zeiden ze vriendelijk, en ze wezen naast zich, naar een kei die in de grond geplant was, waarachter een kleine afgrond was, met een moeras. Er had zich een bekken gevormd met helder water.
Der Zufall is die in Schleier gehüllte Notwendigkeit.
'Hoera!' riep ik.
Toen ik tevreden terugliep door het bos waren de pruimen rijp. Ik plukte een handvol, ze waren smerig, maar thuis zou ik ze poten.
Volgend voorjaar heb ik mijn eigen kroosjesboom.
Ik ben er nog niet helemaal over uit of de inspanning opweegt tegen de opbrengst, maar misschien maakt dat ook niet uit.