Ik won hem niet, de SJIEK literatuurprijs. Dat is natuurlijk jammer.
Maar de woorden uit het juryrapport waren mooi en het was een geweldige en bijzondere dag. Het begon met een voordracht gistermiddag, en staand achter de microfoon in de donkere zaal, de felle lamp op me gericht, besefte ik weer hoe moeilijk voorlezen eigenlijk is. Bij voorlezen komt het voor een groot deel aan op je lichaamstaal; hoe sta je? Wat straal je uit? Welke klank hebben je woorden?
Na het voorlezen werd ik in een andere zaal geïnterviewd. Ik vind dat leuk, interviews, en dan vooral als ze meteen goed de diepte in gaan. De gesprekleidster was vakkundig, geen standaard vragen. Ze vroeg of ze de rauwste seksscène uit Voorland voor mocht lezen, ik moest daarom lachen.
Toen ze de woorden voorlas herinnerde ik me pas weer wat ik ook alweer geschreven had, en ik zag een paar oude mensen in de zaal witjes wegtrekken.
Na afloop van de uitreiking stond ik in het cafeetje en keek naar iedereen die in een kringetje om me heen stond. Mijn liefste vrienden, mijn familie, redacteur en ex-redacteur. We proostten en ik wist: dit is mijn grootste prijs.

Toen ik bedacht om een terugblik op 2017 te schrijven, dacht ik het eerst aan hoeveel begrafenissen ik had gehad dit jaar.
Dat viel mee: maar één.
Verder: geen geboortes, niemand zwanger.
Wel: de oudste dochter die naar de brugklas ging. Dat had wat voeten in aarde; de keuze, welk type school, en dan nog die lange zomervakantie tot het dan zover is. Voor de mensen die al lang met me meelezen: uiteindelijk kozen we voor de middelbare Vrijeschool, maar wel met een toevoeging van Latijn en Grieks op het inpandige reguliere gymnasium. Het gaat haar goed af, en belangrijker: ze gaat iedere dag graag naar school.
Op schrijfgebied was het een goed jaar. Het begin van 2017 stond nog in het teken van Voorland: tot en met maart bleven de recensies binnenkomen. Sommige juichend, andere wat kritischer, ik ben zeer tevreden over de ontvangst.
Ondertussen schreef ik aan mijn tweede roman, wat over het algemeen een stuk soepeler ging dan het schrijven van Voorland. Ik voelde me zelfverzekerder en wist beter mijn richting te bepalen. In het kielzog van het schrijverschap kwamen er nieuwe dingen op mijn pad: het boekenbal, en ik gaf voor het eerst, en dwars door mijn angst heen, een lezing op een middelbare school. Daarnaast gaf ik meerdere presentaties, onder andere bij bibliotheken.
Natuurlijk kan het niet altijd feest met confetti zijn en in augustus en september had ik dan ook een grote schrijfknoop. Ik zat op een van de warmste dagen van het jaar een beetje mistroostig bij mijn redacteur op kantoor. Het gekke bij een knoop is dat je diep vanbinnen wel weet dat het erbij hoort en dat je er beter uitkomt, maar dat je jezelf toch dingen hoort zeggen als: 'ik denk echt dat ik wil stoppen met schrijven.'
Tja.
Vanaf september ging het gelukkig weer goed en tot mijn eigen verbazing rondde ik eind november de eerste grove versie van het manuscript af. De stand van zaken: 75.000 woorden en tevreden.
Voor 2018 staan er een aantal mooie dingen in de agenda: te beginnen met de uitreiking van de SJIEK literatuurprijs op 21 januari, ik geef een aantal inspiratiesessies (jawel) op middelbare scholen en in maart doe ik een optreden met Connie Palmen op het literatuurfestival van theater De Schalm.
Voor het afronden van de tweede roman gun ik mezelf rust: in principe zou het mooi zijn als hij eind 2018 uitkomt, maar ik beloof nog niets.
Voor nu: ik wens jullie een ontzettend gelukkig 2018.
Dat al jullie dromen mogen uitkomen.

Op 24 maart vindt er in Theater De Schalm in Veldhoven een literatuurfestival plaats. Ik sta deze avond op het podium met Connie Palmen om voor te lezen en over Limburg te praten. Kluun is er ook.
Kaarten zijn vanaf nu te koop.
Meer informatie: kijk op de site van De Schalm.

Uit het persbericht van Huis voor de kunsten Limburg:

Op zondag 21 januari 2018 wordt voor de eerste keer de Sjiek Literatuurprijs uitgereikt. Dit gebeurt tijdens het nieuwe Festival Sjiek in de ECI Cultuurfabriek te Roermond. De prijs gaat naar een recente, Nederlandstalige roman waarin Limburg een rol speelt. De jury, bestaande uit redacteur/auteur Daan Doesborgh, L1-cultuurredacteur Jolien Linssen en oud-streektaalfunctionaris Pierre Bakkes, heeft uit de longlist van 18 boeken een shortlist van 6 boeken samengesteld. De genomineerden zijn: Wil Boesten met ‘Grond’, Frans Budé met ‘De dagen’, Govert Derix met ‘De sjamaan van Sevilla’, Willem Kurstjens met ‘De opname’, Ton van Reen met ‘De verdwenen stad’ en Octavie Wolters met ‘Voorland’. Al deze auteurs dragen ook voor tijdens Festival Sjiek op 21 januari. De prijswinnaar wordt die dag om 16.45 uur bekendgemaakt in de theaterzaal van de ECI Cultuurfabriek.

Festival Sjiek en Literatuurprijs Sjiek worden georganiseerd door het Taal- en Letterenplatform (TaLeP) Limburg, waar o.a. het Huis voor de Kunsten Limburg deel van uitmaakt. Zie www.hklimburg.nl/pers voor het volledige persbericht.

'Met veel oog voor details vertelt de auteur de verhalen van Wolf, Otto en de mensen om hen heen. De roman zit boordevol symboliek en beeldspraak, en over elk kleinigheidje lijkt nagedacht. (...) Voorland vertelt een universeel verhaal, en is daardoor een roman als een schatkamer, waar iedere lezer waarschijnlijk weer een ander element uit zal halen.'
- Mustreads.nl

'Die achtergrond wordt door Wolters uitvoerig en met bewonderenswaardig beeldend vermogen beschreven. (...) Wolters slaagt er wel in haar thema met veel gevoel voor sfeer in beeld te brengen.'
- Het Financieele Dagblad

'Toch is Wolters een talent (...)'
- Chrétien Breukers

'Dit zeer fraaie debuut is een pleidooi voor de troost van onvermijdelijkheid. Een plot van verschillende mensenlevens zit klemvast tussen een proloog en epiloog over de natuur en voelt inderdaad als onontsnapbaar, omdat Wolters alle gebeurtenissen in het leven van haar personages met de veranderingen der seizoenen verbindt. Dat is heel mooi gedaan.'
- Dagblad van het Noorden

'Door de lezing van de debuutroman 'Voorland' van Octavie Wolters word ik onontkoombaar teruggevoerd naar de streek van mijn jeugd: Midden-Limburg, eind jaren zestig. En wat kan Octavie schrijven. Schilderen met taal is het. Ze roept landschappen, sferen, situaties op alsof je er zelf bij bent, er middenin zit. Beklemmend beeldend en zintuiglijk.'
- Peter Nissen, hoogleraar kerkgeschiedenis

'De stijl van het boek is doordrenkt met de thematiek. En dat werkt. Het trage tempo, het pijnlijke niets (of ‘alles’): stilistisch is het boek zeker geslaagd. (...) Structuur en parallellen, gekoppeld aan symboliek en thematiek, zoals uitgevoerd in dit boek – dat doet zeker denken aan Mulisch (...).'
-De Letterzetter

'Er is sprake van een pakkende stijl van schrijven, vele motieven (...), een geweldig thema, fraai uitgewerkte karakters, schitterende tijdssprongen en poëtisch proza.
-Boekenbloggenderwijs

'Enerzijds is dit een roman met een stil, langzaam maar diepzinnig verhaal. Je kunt er niet omheen, Octavie Wolters heeft haar debuut neergeschreven in een filmische taal. (...) Een veelbelovend debuut van een schrijver die een uitzonderlijke schrijftaal hanteert (...)'
-Hebban

'Wolters creëert de optimale sfeer om haar verhaal over te kunnen brengen. In de eenzame, kille, goed beschreven omgeving groeien haar personages uit tot elementen van de maatschappij en schakels in het leven. (...) Met prachtige tegenstellingen tussen leven en dood, ziekte en gezondheid weet ze haar thema naar voren te brengen.'
-Tzum

'Fijnzinnig debuut van een taalvirtuoos. Het dwingende ritme kruipt onder je huid. De moeizame levens van drie generaties  goedbedoelende maar onmachtige mensen vallen in het niet bij de prachtige beschrijvingen van het landschap waarin ze geworteld zijn.'
- Zin Magazine

'Prachtig geschreven, traag en opmerkzaam.'
- Frans Pollux 

'Een mooi, verstild boek met prachtige observaties.'
- Iris Boter 

'Dit boek is het best te omschrijven als 'natuurpoëzie in proza'.'
- Laurens Tieleman