Toen ik een jaar of veertien was, las ik de boeken van Jan Mens. Ik begon met drie delen van De kleine waarheid en daarna zocht ik alle rommelmarkten af naar meer. Het mooist vond ik Griet Manshande, en ik geloof niet dat er ooit een hoofdpersoon is geweest die ik zo mocht als de waardin Griet, die op iedere, tergend langzame pagina wel een keer of drie Pront werd genoemd. Of Struis. Van de bijfiguren kan ik me weinig herinneren, al was er een kistenmaker die Korevaar heette. Hij gebruikte splinterend hout en vaker dan hem lief was moest hij een kinderkistje timmeren, dat ging hem door merg en been.
Het meest gefascineerd was ik door het Amsterdam uit het begin van de twintigste eeuw, dat bijna een personage op zich was, met eindeloze beschrijvingen van de straten, het winderige havenkwartier, het Bickerseiland. Ik heb me vaak voorgenomen om de plekken uit de boeken op te gaan zoeken, ze in het echt te zien, maar het is er nooit van gekomen.
Net googelde ik eens op De Gouden Reael, de kroeg met de glanzende toog waar Griet haar dagen sleet, en bij het Westerdok, aan de Zandhoek, ligt inderdaad een café dat zo heet. Geen idee of het er al stond in de jaren veertig, toen Mens zijn boeken schreef, maar dat is niet erg, ik moet daar nu dringend eens heen.

Er liepen drie pastoors in de Ikea, witte boordjes onder hun zwarte jassen. Ze waren op zoek naar iets, doelgericht liepen ze door de zaterdagmiddagdrukte. Op de beddengoedafdeling prikten ze met hun wijsvinger in de hoofdkussens om te kijken hoe stevig ze waren. Eentje legde zijn hoofd erop om het zeker te weten. Het deed me denken aan de keer dat ik bij de Hema was en een non bij het damesondergoed zag, keurend hield ze wat slipjes omhoog. Ik had het me nooit eerder gerealiseerd, maar zusters dragen natuurlijk ook gewoon ondergoed. En pastoors hebben dus een bed.
In het drukke restaurant op de eerste etage at ik een salade terwijl ik uitkeek over de overvolle parkeerplaats. Af en aanrijdende auto's onder een grijze herfstlucht, ik vond het een mooi gezicht. Ineens zag ik de auto van iemand die ik kende. Met moeite parkeerde hij, nogal strak tussen twee andere auto's in. Ik zag hoe hij het portier amper meer openkreeg en zichzelf naar buiten wrong.
Strak geparkeerd appte ik.
Ik hoopte dat hij zijn telefoon zou pakken en dat ik dan zijn reactie zou zien vanachter mijn raam. Dat leek me erg grappig.
Hij reikte inderdaad naar zijn zak, keek op zijn scherm en begon te lachen. Daarna keek hij om zich heen, maar zag me niet. Ik was dat ene mensje, onzichtbaar in het reusachtige gebouw.
Op de speelgoedafdeling bekeek ik knuffels. Er was een knuffel van een wolf die een overhemd aan had. Als je dat overhemd openmaakte zag je in de buik de oma van roodkapje. De wolf was reusachtig, de oma heel klein, waardoor het eek alsof het beest zwanger was van een grijsharige mensenbaby. Ik vond het een zorgelijk idee dat er op de ontwerpafdeling van Ikea iemand werkt die dit soort gruwelijke dingen bedenkt.
Op weg naar de uitgang hoopte ik dat ik de bekende nog tegen zou komen, dan zou ik het verhaal vertellen, ik zat in het restaurant, je kon me niet zien, haha, enzovoort, maar dat gebeurde niet. Wel zag ik de pastoors nog een keer, ze hadden geen kussens gekocht, alleen een molton.

De nazomer is perfect dit jaar, precies zoals een nazomer hoort te zijn. De nachten koud, vorst aan de grond, en de middagen vol zacht strijklicht. Het voelt gelukzalig, het strookt met de verwachtingen. De natuur in al zijn volmaaktheid. Gisteren wandelde ik langs de bosrand. Het bos stulpte over het pad, drong zich op in al zijn geel en gloeiend oranje, je kon er niet langs kijken, de schoonheid adembenemend.
Ik weet nooit wat het precies is dat herinneringen triggert. Of het de beelden zijn, de kleuren, een windvlaag die op een bepaalde manier tegen je wang waait, de stand van de zon. 
Ieder jaar rond deze tijd van het jaar denk ik aan iets dat vijftien jaar geleden gebeurde. Ik was in verwachting. Het was er zomaar ineens, zonder dat we er al te veel over nagedacht hadden en ik voelde me vreemd en ook een beetje kaal na het uitblijven van de menstruatie.
De weken verstreken, september, ik keek vaak naar mijn buik. Daar was weinig aan te zien maar toch zat er iets in, dat vond ik moeilijk te geloven. Ik kocht sokjes, lichtblauwe, van mijn moeder, haar ogen waren zacht geworden nadat ik het nieuws verteld had,  kreeg ik een rompertje.
Tijd ging voorbij, oktober. Op mijn werk kotste ik op een dag bijna over mijn bureau heen. Ik dacht na over een wiegje en welke kleur dekentjes en de bevalling.
Het werd november. Zou het blond of donker haar krijgen, ik zou het een tuinbroekje aantrekken, en laarsjes, zou het gaan studeren, zou het gelukkig worden?
'Het hartje klopt niet,' zei de verloskundige toen ik precies twaalf weken zwanger was. 'Jullie kindje is dood.'
'Ik wil dat het eruit is,' brulde ik diezelfde avond nog, mijn lijf een grafkist.
Vier weken duurde het voor mijn baarmoeder begreep dat het in volledige zinloosheid een dood kind vasthield. Vier weken die ik nodig had om het kind te leren koesteren, om te beseffen dat dit de enige tijd was dat ik het bij me kon houden voordat ik het voor eeuwig af moest staan.
Op een donkere decemberavond werd een heel teer, klein maar gaaf baby'tje geboren. 
We begroeven het, mijn hart scheurde kapot bij de gedachte aan mijn kind in de koude, natte kleigrond.
In de natuur heerst geen enkele regel, volmaaktheid bestaat niet, slechts chaos. 
Heel af en toe lijkt het alsof er heel even iets is dat grenst aan perfectie. Een gelukzalige nazomer, een wandeling langs de bosrand, de bomen die feloranje in de avondzon staan, de wind zacht.
Misschien doet het er niet toe dat het schijn is, misschien is het onze troost.

Het was in juni 2005 toen ik mijn eerste blog in elkaar draaide. Mijn eerste post was een foto van mijn baby, nu 13, toen een half jaar oud. Over een begeleidende tekst had ik drie dagen nagedacht maar durfde ik uiteindelijk niet te plaatsen wegens publiceerangst.
Die ging gelukkig snel voorbij.
Het waren de jaren dat iedereen op internet elkaar kende, headers uit word-art bestonden en de eerste bewegende plaatjes voorzichtig opkwamen. 
Alles kon en mocht en commercialiteit bestond nog niet.
Ik startte een schrijvers-collectief op met onder andere Chantall van den Heuvel, Maartje Luif en Esmee Aarbodem, stapte er weer uit, zocht mijn schrijfstijl en vond hem op octaview.nl. Daar schreef ik zes jaar lang minimaal drie keer per week  over mijn leven, mijn illustratiewerk, mijn gezin.
Mijn blog was de kiem voor mijn eerste offline schrijf-activiteiten, het kookboek dat ik maakte, mijn beeldcolumns en strips voor Libelle, en uiteindelijk mijn debuutroman in 2016.
Vlak voor Voorland uitkwam doekte ik octaview.nl op, ik ontwierp een nieuwe site, www.octaviewolters.nl.
Ik publiceer minder; internet is veranderd, facebook, twitter en instagram hebben voor een deel de rol van het bloggen overgenomen. Toch kan ik niet zonder.
Gisteren kreeg ik het bericht dat mijn site vanaf volgende maand wordt gearchiveerd door de Koninklijke Bibliotheek om hem zo voor de lange termijn te bewaren.
Mooi nieuws na 13 jaar online schrijverij.

Er zat een duif op het schoolplein, een troepje kinderen stond er opgewonden omheen.
'Hij kan niet vliegen!'
Ik bekeek het beestje, een tortel. Een lamme vleugel had hij. Zenuwachtig rende hij rondjes door de zandbak. 
Van alle dieren ben ik het gekst op vogels. Ik weet niet goed waarom. Door de veren misschien, of de oogjes, of het feit dat ze weg kunnen vliegen.
Vroeger had ik een tamme eend, die kon niet zwemmen. Hij sliep soms bij me in bed. Eenden hebben een warme snavel, er is weinig zo aangenaam als de snavel van een eend in je nek voelen tijdens het wakker worden. Ontelbaar kippenkuikens heb ik grootgetrokken, en duivenjongen. Ooit was ik een duivenjong kwijt waar ik weken lang elke nacht mee in de weer was geweest, hij was uitgevlogen en niet teruggekomen. Toen vond ik hem, liggend naast de heg, twee gaatjes in zijn rug, dood. Gepakt door een sperwer die zijn prooi kwijt was geraakt. Het was een vredig gezicht, maar wel een beetje zonde van al mijn werk.
De bel ging, de kinderen renden naar hun juffen en gingen in de rij staan. Ik greep de duif  en zette hem in mijn fietsmandje. Toen ik over het spoor fietste hupte hij even omhoog en keek me verwijtend aan.
De eerste uren zijn kirtiek, als zo'n beest niet wil eten is het einde verhaal. Maar Pimmetje at. Hij sliep in een kartonnen doosje naast de hond en soms wandelde hij even door de kamer.
Inmiddels zijn we een paar dagen verder, de vleugel is genezen, soms vliegt hij een kort stukje. Zijn favoriete plekje is bovenop de televisie.
Nog even.
Dan zet ik hem weer buiten.