/Verhalen/
/Webshop/
/Dossier Voorland/
/Vlogs/
/Bio/
/Faq/
/Contact/
/Account/
/Winkelmandje/

Wandelberichten 3 (03-07-2018)

Bij het Spik staat een monumentje. Je ziet het al als je aan het begin van het pad staat, naast de camping, en elke keer als ik er kom moet ik even op het bord kijken. In augustus van 1945 kwamen hier twee jongens om, en in oktober van hetzelfde jaar nog eens negen. Ze speelden met de achtergebleven oorlogsbommen die in de velden lagen.
De negen jongens van oktober kwamen uit in totaal drie gezinnen. Ik stel me voor hoe de moeders van Spik en Maalbroek hun zonen waarschuwden na het eerste ongeluk. 'Blijf met je handen van die bommen,' moeten ze gezegd hebben, hun handen wringend van ongerustheid in hun schortzakken. Maar de jongens waren jongens, en ze deden het toch.
Op het bord staat aangegeven waar de ontploffingen precies plaatsvonden, dat is mooi gedaan, de locaties zijn uitgesneden uit een ijzeren plaat. Het niets, het verdwijnen van de wereld. Op de plek van de tweede explosie is nu een wei, er loopt een moederpaard met een pasgeboren veulen.
Het is maar een klein wandelgebied. Over het beekje zijn twee houten bruggetjes gemaakt, en als je over de tweede brug loopt kom je bij een uitkijktoren. Als je aan de ene kant kijkt zie je in de verte de stad, met alle kerktorens, de flats. Als je de andere kant op draait zie je de velden, het land. Ik hou ervan om op de uitkijktoren te staan, die zachtjes meebeweegt in de wind, de zwaluwen die over het graan scheren, omhoog vliegen tot vlakbij me en dan weer naar beneden schieten.
Via een pruimenboomgaard kun je teruglopen, over nog een brug, langs de wilde koeien. De camping, het pad, en daar, tussen de bomen, weer het monumentje.
De oorlog is hier nooit uit het oog.


Op een bank onder de plataan (29-06-2018)

Er moest een nieuwe bank komen. Dat kwam omdat in de oude een muis zijn intrek had genomen. Op een koude winteravond voelde ik iets zachts langs mijn arm lopen en bij het verwijderen van een kussen keken me twee zwarte kraaloogjes aan.
'Dit kan zo niet, Octavie,' zei mijn echtgenoot.
'Ach,' zei ik.
Maar de volgende dag gingen we naar de meubelzaak en bestelden een deugdelijke, volwassen zitbank.
Die werd vorige week bezorgd.
'Prachtig designbankie, mevrouw,' zei de man van de bezorgservice, 'en ook nog van Nederlandse makelaardij.'
Ik knikte en zei niks over het woord makelaardij, dat vond ik goed van mezelf. De man monteerde de pootjes, tikte aan zijn slaap en vertrok.
Toen was ik alleen in huis, met twee banken. Ik wist ineens wat ik met de oude zou gaan doen, en sleepte hem door de tuindeuren naar buiten. Onder de grote plataan, met uitzicht op de stokrozen, zette ik hem neer.
Daar lig ik nu alle dagen en ik begrijp niet dat ik ooit zonder een bank in de tuin heb gekund. Ik overpeins er het leven, het schrijven en alles ertussen in, en bij iedere goede gedachte komt er een windvlaag die de plataanbladeren laat applaudisseren.
Als ik zo lig dan stel ik me voor dat er in het donkere onderstel de muis nog steeds woont, zijn snorharen poetst, aan een verloren chipje knabbelt. Af en toe werpt hij een liefdevolle blik omhoog, waar hij de afdruk van het grote mens in de kussens ziet.
En dan ben ik intens tevreden.


Wandelberichten 2 (12-06-2018)

Als je op De Lanck helemaal doorrijdt, kom je bij De Duitse bos. Dat is een prachtig gebied, het pad vormt er de grens tussen Duitsland en Nederland, de hoogteverschillen zijn adembenemend. Maar omdat ik er aan de Duitse, woudachtige kant steevast verdwaal ga ik liever richting het Blanke Water, ik hou van het open veld waar ik van me af kan kijken.
Er hangt een geelgrijze onweerslucht in het zuidwesten, de zwaluwen vliegen laag, uit de weides en bermen komt de geur van duizendblad, boerenwormkruid. Het ven tussen de weilanden schijnt stralend blauw, ik zou er zo graag eens gaan kijken, maar aan alle kanten staat prikkeldraad.
Het water aan de andere kant van het pad heb ik in de afgelopen jaren zien verdrogen, een jaar of tien geleden heb ik er nog geschaatst, nu heeft het riet de overhand, het is hooguit nog een moeras. Als ik er langs loop ploppen de kikkers van de oever de ondiepe geultjes in, hun benen traag gestrekt als ze wegzwemmen.
Ik kom hier iedere week wel een paar keer, in de hoge zomer, als het zand voor mijn voeten opstuift, in de winter als de akkers kaal zijn. Soms moet ik tijdens mijn wandelingen denken aan Het verhaal van mijnheer Sommer, het boek van Patrick Süsskind. Mijnheer Sommer loopt elke dag met zijn wandelstok door het landschap en niemand weet waarom.
Ik wandel langs de kudde koeien, de modder op het pad is ingedroogd, de grond gescheurd. Twee kieviten schreeuwen naar me, ze duikvluchten om me heen, zo dichtbij dat ik de luchtverplaatsing van hun vleugels kan voelen. De onweerslucht is weggetrokken, de zon schijnt op de bosrand, ik kijk naar de Duitse heuvels, de blauwe lucht erachter.


Wandelberichten 1 (11-06-2018)

Ik was er al jaren niet meer geweest, in de O. Meestal als ik ga wandelen kies ik een plek ten noorden van de stad waar ik woon, ik weet eigenlijk ook niet waarom. Misschien omdat ik daar nog iets te zoeken heb. De O ligt naar het zuiden, vlak bij het dorp waar ik ben opgegroeid. Vroeger kwam ik er vaak, maar nu was ik al bijna vergeten dat het bestond.
De naam is een beetje vreemd, het komt van Ohe, wat waarschijnlijk van Oë is afgeleid, dat vruchtbare grond langs een rivier betekent. Dat klopt, want verderop, achter de grote boerderij, in het lagergelegen dal, stroomde de Roer. Al kon ik de rivier zelf niet zien, ik zag wel het lint van oeverbegroeiing dat meanderend door het landschap ging.
Ik liep op het smalle pad tussen de glooiende velden. Aan de ene kant stond het koren, grijsgroen en stram nog, straks als het geel is, wordt het leniger en zal het meewaaien met de wind. Aan de andere kant stonden aardappelen. Ik heb een hekel aan aardappelplanten in het landschap, ik vind ze lelijk en ze ruiken smerig, dan nog liever mais.
Het was tegen achten, een beetje nevelig, in de verte zag ik de kerk van het dorp, een molenwiek die boven het bos uitstak, een wolk die voor de zon was geschoven. De randen schenen felgoud, een stralenkrans die in lichtroze erachter vandaan kwam. Hemelbrand. De godenwereld is vergaan, de mensheid is aan zichzelf overgeleverd. Götterdämmerung, dacht ik, dat is wat Götterdämmerung is.
Toen floot ik de hond want er kwam me een langzame fietser tegemoet. Door het kleine bosje, langs het wegkruis, liep ik terug naar de auto.


Nabij maar onzichtbaar (08-06-2018)

De das stak rustig het pad over, maar een paar meter bij me vandaan. Het was tegen de avond, een beetje schemerig door de laaghangende bewolking, warm. Ik was de hele weg door het bos nog niemand tegengekomen, alleen hadden er zachte stemmen geklonken uit het zeilbootje dat op de afgelegen plas dobberde, het geluid rolde over het water tot de oever waar ik een tijdje had gestaan om na te denken.
Ik stopte met lopen en keek hoe de das voorbij wandelde, het zag er een beetje sullig uit, zijn neus iets naar voren, alsof hij bijziend was. Ik heb het even opgezocht, en dassen kunnen inderdaad niet zo goed zien, ze vertrouwen vooral op hun reukzin. Ze hebben vaste paden waarover ze lopen die ze markeren met hun eigen geur, deze wissels kunnen eeuwen oud zijn, net als de burchten waarin ze wonen.
Mijn huis staat vlak bij zo'n burcht, tien minuutjes fietsen door het veld richting het Rozenkerkje. Je moet het wel weten, anders zie je het niet, een steile wand van gelig zand met daarin holen, verscholen achter bomen en struiken. Ondanks dat de dassen zo dichtbij wonen, had ik er nog nooit eentje levend gezien. Soms zie je je hele leven iets niet, terwijl het heel nabij is.
Ik keek toe hoe het beest in het hoge gras verdween en liep weer verder. De rest van de avond moest ik heel vaak aan hem denken.


Pagina 58 van 70


Schrijver, beeldend kunstenaar. Lino- en houtsnede, illustratie.

VOORLAND (Ambo|Anthos, 2016)
SLOT (Gloude, 2020)
HET LIED VAN DE SPREEUW (Ploegsma, 2021)
DIT GAAT NOOIT VOORBIJ (Ploegsma, 2024)

www.instagram.com/octaviewolters

www.twitter.com/octaview

www.facebook.com/octaviewolters


Published author and linocut printmaker from The Netherlands.

EXPOSITIES en etalages:

* 2024: vanaf 20 februari: ETALAGE BOEKHANDEL LIVIUS, TILBURG

* 2024: van 31/1-25/2: ETALAGE BOEKHANDEL VAN PIERE, EINDHOVEN

* 2024: vanaf 31 januari: ETALAGE PAAGMAN FRED, DEN HAAG

* 2024: vanaf februari: ETALAGE PAAGMAN DELFT

* 2024: februari/maart: EXPO LIVIUS, TILBURG

* 2024: vanaf 12 februari: ETALAGE DE AMSTERDAMSE BOEKHANDEL

* 2024: 2 februari-14 april: EXPOSITIE GALLERY UNTITLED, ROTTERDAM

* 2024: maart/april: EXPO BOEKHANDEL BOOMKER, HAREN (GR)

* 2024: 14 maart - eind april: EXPO BOEKHANDEL VEENENDAAL, AMERSFOORT

* 2024: maart/april: EXPO BOEKHANDEL DE VRIES VAN STOCKUM, HAARLEM

* 2024: 16 maart: INTERVIEW&SIGNEREN, DEURENBERG, KERKRADE 15.20 u

* 2024: 6-28 april: EXPOSITIE BOEKHANDEL KRINGS, SITTARD

* 2024: 13 april-11 mei: ETALAGE BOEKHANDEL WAGNER, SASSENHEIM

* 2024: 13 april-11 mei: ETALAGE BOEKHANDEL IJBURG, AMSTERDAM

*2024: vanaf 23 MAART: ETALAGE BOEKHANDEL TINY STORIES, KORTRIJK (B)

*2024: vanaf 23 MAART: ETALAGE BOEKHANDEL WALRY, GENT (B)

* 2024: 9 januari-28 april:VOGELVREUGD, VALKHOFMUSEUM NIJMEGEN

* 2024: 27 maart-1 april: KUNSTRAI AMSTERDAM

* 2024: 9-12 mei: ART ON PAPER AMSTERDAM

* 2024: 30 sept-11 nov: BOEKHANDEL DE DRUKKERIJ, MIDDELBURG

 

 

//Vragen? Je kunt me mailen op octaviewolters@gmail.com//

DE WEBSHOP IS OPEN
MEER INFO VIA octaviewolters.nl/webshop

 

© Alle content, in woord, beeld en concept is van Octavie Wolters.
Algemene voorwaarden     Verzenden en levering