In juli, na een lange periode niet getekend te hebben, ben ik begonnen met het maken van een serie vrij werk. De eerste studies in mijn moleskine, later op los papier. Artline fineliners, zwart-wit op A4. Al mijn werk, inclusief studies, is te vinden op mijn instagrampagina: www.instagram.com/octaviewolters.

In juli, na een lange periode niet getekend te hebben, ben ik begonnen met het maken van een serie vrij werk. De eerste studies in mijn moleskine, later op los papier. Artline fineliners, zwart-wit op A4. Al mijn werk, inclusief studies, is te vinden op mijn instagrampagina: www.instagram.com/octaviewolters.

In juli, na een lange periode niet getekend te hebben, ben ik begonnen met het maken van een serie vrij werk. De eerste studies in mijn moleskine, later op los papier. Artline fineliners, zwart-wit op A4. Al mijn werk, inclusief studies, is te vinden op mijn instagrampagina: www.instagram.com/octaviewolters.

Maandagavond tegen achten, een uitstekende tijd om eens in het uitgestrekte natuurgebied te gaan wandelen dat helemaal aan de oostkant van de provincie ligt. Het zal er lekker rustig zijn, daar hou ik van. Ik zet de hond naast me op de bijrijdersstoel en rij de stad uit, zijn oren wapperen in de wind bij het open raam. 
Het nationale park wordt doorsneden door een kilometerslange weg waar je eigenlijk niet mag rijden, alleen bestemmingsverkeer, ik houd me daar al zo lang ik er kom netjes aan en parkeer mijn auto altijd braaf op de parkeerplaats naast een obscuur bungalowparkje.
Dat bungalowparkje is een beetje een akelig ding, er is daar ooit een moord gepleegd en hoewel ik het fijne van de zaak niet meer precies weet, herinner ik me wel nog dat het lijk gevonden is in het maisveld dat pal aan de bosrand ligt.
Maar goed. Omdat ik door een rebelse periode ga besluit ik vanavond om voor één keer niet te parkeren maar om over de verboden weg te rijden, wie doet me wat?
Onder de hoge bomen is het donker. Na een flinke poos is er een kleine inham, ik buig af en zet mijn auto in het droge, gele zand. De hond springt naar buiten en rent uitgelaten het pad op, ik ga op zoek naar het meertje waarvan ik weet dat het hier ergens moet liggen.
Pas als de jeep naast me komt rijden hoor ik hem, hobbelend over het smalle bospad, en ik sta geschrokken stil. 
'Hoi,' zegt de boswachter.
Hij is van mijn leeftijd. Niet onknap.
'Hoi,' zeg ik.
'Je weet dat je hond hier niet los mag hè,' zegt de boswachter.
Ik knik schuldbewust.
'Ja,' zeg ik. 'Sorry, boswachter.'
Het kan zijn dat ik een aantal keren met mijn ogen knipper. Misschien trek ik er ook nog een charmant gezicht bij.
'Vooruit dan maar.'
Hij glimlacht.
Ik fluit de hond en lijn hem aan. De boswachter rijdt door, ik kijk de achterkant van de jeep na en haal opgelucht adem dat ik er zo goed vanaf ben gekomen. 
Dan zie ik hoe hij stopt, amper twintig meter voor me.
Hij stapt uit.
Rommelt wat achterin de wagen.
Ik vraag me af wat hij doet.
Dan tilt hij een enorm geweer uit de auto, kijkt me aan en gooit de achterklep met een harde knal dicht.
Ik denk aan de verboden weg, mijn illegaal geparkeerde auto en de onaangelijnde hond.
Allemaal onwettig, ik wéét het, ik ben een misdadiger, maar daarvoor hoef ik toch niet neergeschoten te worden? Hier op de dorre heide, bloed in het zand, een pluimpje haren opwaaiend in de avondwind. De hond jankend naast mijn levenkoze lichaam.
So much voor mijn rebelse periode, ik ben er klaar mee en draai me om.
De weg naar mijn auto lijkt ineens lang nu ik weet dat er een man met een geweer door het bos loopt. Ik rij in vliegende vaart  terug, onder de donkere bomen door, langs het bungalowparkje.
Hoe zat het ook alweer met die moord? Was die dader eigenlijk wel ooit gepakt?
Wie zegt me dat de man in de jeep wel een boswachter was?
Ook niet-onknappe mannen kunnen moordenaars zijn!
Maar goed.
Ik heb het gered. 
Ternauwernood, dat blijkt, maar ik leef nog.

Toen ik heel jong was woonden we naast een gezin met twee broertjes. Ze deden me altijd aan Bert en Ernie van Sesamstraat denken, dat was mijn referentiekader in die dagen. De ene was serieus en beleefd, en hij had een langwerpig hoofd, de ander was een beetje brutaal en vrolijk en had een rond hoofd. 
Ik kwam er veel over de vloer als klein meisje, de buurvrouw noemde ik tante. Ik herinner me haar huis tot in detail, in haar zonovergoten woonkamer stond een groen met oranje bankstel, een televisie van Philips want daar werkte de buurman, twee communiefoto's in de kast. Van ons eigen huis kan ik me alleen het behang op mijn slaapkamer voor de geest halen, daar drukte ik iedere avond mijn hoofd tegenaan om te proberen het patroon van kriebelige motiefjes te ontcijferen.
Soms mocht ik mee naar tantes bovenverdieping, daar rook het lekker, een bed met een glanzende sprei. Op het kaptafeltje bij het raam stond een juwelendoosje waar ik graag in keek. 
'Hier kind,' zei ze, het was in de zomer, ik had blote benen en droeg ajour kousen die in mijn vel sneden. Ze drukte me een broche in mijn handen.
Ik kon niet geloven dat iemand me zomaar zoiets moois gaf.
Op een dag hadden Bert en Ernie wielrenfietsen gekregen, ze waren er druk mee bezig op de oprit, ik zat erbij en keek ernaar. Fietsen op de kop en draaien aan de trappers om te kijken hoe de ketting over het tandwiel rolde.
Het waren de vroege jaren tachtig, overal stond de Tour op, de winst van Joop Zoetemelk hing nog in de lucht. Met mijn vader was ik een paar weken eerder naar een fietsenwinkel gegaan om voor mij ook een wielrenfiets te kopen, maar de fietsenmaker keek naar mijn blonde vlechten en schudde grinnikend zijn hoofd.
'Zet haar het stuur maar andersom, dan heeft ze ook een renfiets,' zei hij.
En dus schroefde mijn vader bij thuiskomst het stuur van mijn rode kinderfiets en zette het er ondersteboven op. 
Jaloers keek ik naar de glimmende fietsen van Bert en Ernie, lapjes werden met spuug bevochtigd en het frame werd met veel precisie gepoetst.
'Welke vind je mooier, Octavie?' vroeg Bert aan me, de zijne was goudkleurig, het paste bij hem. Een beschaafde kleur.
'De mijne, toch?' zei Ernie. Die was metallic blauw.
Ik mocht de jongens zo graag dat ik ze allebei niet wilde teleurstellen.
'Ik vind ze allebei even mooi,' antwoordde ik.
De tijd verstreek, Bert ging naar de middelbare, ik kreeg een zusje. Op het moment dat ik dacht dat het behangpatroon op mijn kamer niet ondoorgrondelijker kon, verhuisden we naar de andere kant van het dorp. Daar drukte ik mijn hoofd tegen mijn nieuwe slaapkamermuur vol nog veel moeilijker te begrijpen granol-figuren.
Tante is vorig jaar gestorven, Bert ben ik volledig uit het oog verloren, maar Ernie kom ik nog wel eens tegen. Laatst hadden we een gesprek over vroeger. Hoe we over de weg konden schaatsen toen het een winter heel koud was, de wonderlijke bewoners van het kleine straatje achter de molen, en dat alles toen zo anders leek dan we nu beseffen.
'In mijn hoofd ben je nog altijd Ernie,' zei ik.
Daar moest hij om lachen.
'En ik vond jouw fiets het mooist.'
'Dat wist ik,' zei hij.