Lang geleden kwam ik wel eens bij een oud vrouwtje, ze woonde in het voorste deel van een eeuwenoude boerderij, twee vierkante ramen die uitkeken over eindeloze weilanden. Haar woonkamer stond volgepropt met zware, eikenhouten meubels, er was bijna geen plek meer om te lopen. Het was er warm en een beetje stoffig.
Weggezakt in de diepe bank keek ik dan de keuken in. Een kooitje schommelde zachtjes aan het plafond, erin zat een gele kanarie. Kleine kraaloogjes, iele pootjes, een kort, bot snaveltje. Ik vroeg mij wel eens af of de kanarie niet graag de wijde wereld in zou willen. Het deurtje van zijn kooi zou openen, het keukenraam uit en dan weg. Met zijn vleugeltjes fladderend over het weidse landschap, de wind voelen, voor het eerst in zijn leven, kijken naar de wolken en echte boomtakken onder zijn poten voelen, in plaats van een plastic stokje uit de dierenspeciaalzaak.
Maar steeds als ik naar het kleine gele kopje keek, kon ik echt nergens maar een greintje zieligheid ontdekken. Er leek me geen enkel besef van een andere wereld dan die waarin hij nu zat. Hij hipte vrolijk op zijn stokje, at wat en zong een deuntje. De gevangenschap vanzelfsprekend. De tralies gelukzalig onzichtbaar voor hen die zich niks afvragen. 

In de zwembadkantine zit iedere week dezelfde groep senioren. Aan de grote ovale tafel in de donkerste hoek strijken ze neer na hun zwemuurtje, sportieve fleecetruien aan, natte grijze haren.  Ze drinken koffie en thee, en als er iemand jarig is een borrel. Er zijn altijd veel jarigen, dan wordt er galmend en vol overgave gezongen.
Vandaag was er niemand jarig, maar er was wel een feestelijke gelegenheid. Uit volle borst zetten ze het oude Limburgse lied Wie sjoon in. Ik luisterde mee, vanaf mijn vaste plek aan het raam, met zicht op het pierebad. Het lied weerkaatste tegen de grove bakstenen muren van de sfeerloze kantine, de barman stopte even met glazen spoelen. Uit de hoeveelheid oude stemmen hoorde ik hoe één stem zich losmaakte, een breekbare man, zijn hoofd spits en gerimpeld. Luid steeg zijn stem boven alles uit, een bassende bariton, met een lichte kraak. Wie sjoon, wie sjoon, wie sjoon, dae man krieg ein medalie, dae löp noch langs zien sjoon. Tussen alle Limburgse zachte G's klonk zijn G hard, zijn uitspraak van de woorden verraadde dat hij niet van hier was. Wie sjoon wie sjoon wie sjoon, det waas toch gaer gedaon, det hat g'r gaar neet hoove doon.
Zijn stem klonk nog na terwijl de hele groep het glas al hief. Langzaam, een beetje plechtig, tilde hij zijn glas in de lucht. In zijn felle blauwe ogen zag ik trots. Wie sjoon, wie sjoon.

Ik fiets van school naar huis met mijn dochter van vijf, bijna zes is ze. Voor de spoorwegovergang moeten we stoppen, de spoorbomen gaan voor onze neus dicht. Samen kijken we naar de trein die voorbij rijdt. Te snel om goed naar binnen te kunnen kijken, de ramen flakkeren langs, geel licht, schimmen van mensen.
'Dat is toch de trein naar Nijmegen?'
Ik knik.
'Daar zat jij vroeger heel vaak in, toen je studeerde.'
Dat klopt, dat heb ik ooit eens verteld. Op kamers in Nijmegen en dan in het weekend terug naar Limburg, met een tas vol was.
Ze denkt even na.
'Dus vroeger, heel veel jaren geleden, kwam je altijd hier langs dit spoor, waar je nu iedere dag overheen fietst naar school. Waar je vlak bij woont. Maar dat wist je toen nog niet.'
De spoorbomen gaan weer open en we stappen weer op onze fietsen.
Ik denk na over al die keren dat ik vroeger uit het treinraam moet hebben gekeken als ik deze spoorweg passeerde, dan zag ik mijn toekomstige huis bijna liggen om de hoek, het plantsoen waar ik iedere dag met de hond wandel, de school.
Ik kan het me niet herinneren. Geen enkele gedachte van toen aan dit stukje spoor, dit stukje wereld, schiet me te binnen.
Ik weet niet of dat gek is, of juist heel normaal.

De dag begon fleurig. Met verse broodjes bij het ontbijt en een knisperfris gemoed. Ik liet de hond uit en zag het toen ik de hoek om liep. Er lag een broek op de stoep. Een zwarte, een herenpantalon. De hond liep er met een grote boog omheen, ik stelde me voor dat ze rook dat de broek niet pluis was. De geur van onraad als een aura eromheen, misschien wel van iets misdadigs. Je wist maar nooit. Ik liep er langs en keek uit mijn ooghoeken naar de zwarte hoop. Het liefst wilde ik uitgebreid neerhurken, welke maat, welk merk, er zat misschien wel een naamlabel in. Hem optillen aan de broekband en hem dan met de armen voor me uitgestrekt bekijken. Maar ik deed het niet. De dunne stof fladderde stil in de wind, de natte stoeptegels, het begon te motregenen. Later, thuis, vond ik het stom dat ik de broek niet even had opgeruimd. Ik deed mijn best een reden te verzinnen die me tot een vriendelijk mens maakte (misschien had ik haast, misschien liep er verderop een man rond in zijn slip op zoek naar zijn pantalon, misschien kon ik andermans broek niet zomaar in de prullenbak gaan gooien) maar alle redenen bleken bij nadere overpeinzing leugenachtige smoezen. Ik was geen vriendelijk mens, eerder raar, egoïstisch misschien zelfs. De broek kroop langzaam en zwart in mijn frisse gemoed en sprak de rest van de dag kwade woorden.