De kinderen hebben hun slaapkamers op de tweede verdieping, onder het dak, met deze hitte is het daar niet uit te houden. Ieder jaar tijdens een hittegolf verhuizen ze naar koelere plekken in huis, de kleine slaapt nu op de werkkamer en de oudste heeft haar matras naar de garderobe gesleept, daar past hij met een beetje wrikken net in. Of het allemaal echt helpt voor een betere nachtrust waag ik te betwijfelen, maar we hebben nu in ieder geval het gevoel dat we iets hebben ondernomen, en dat is al wat.
Het is altijd een klein gevecht, warmte versus Octavie, het warme weer noopt tot rust en de rust weer tot overpeinzing, dat komt niet altijd uit, ik houd nu eenmaal van doorploegen. Maar het is wat het is en zo overdenk ik in deze dagen hoe snel de tijd toch gaat, de oudste is al zestien, nog maar even en ze gaat studeren. Ik dacht altijd dat ze veel op mij leek maar sinds ze een voorliefde aan de dag legde voor bètavakken en een bijbaantje regelde bij de grote bouwmarkt even verderop omdat haar dat zo leuk leek, iets met gereedschap, begin ik daaraan te twijfelen. 
Op de koele momenten van de dag werk ik gestaag door aan mijn prentenboek, het is nu echt bijna klaar. Binnenkort breng ik alle prenten naar de uitgeverij, eindelijk weer naar Amsterdam, de laatste keer dat ik er was, was in het begin van 2020. Ik verheug me erop om alle platen bijelkaar te zien, het zijn enorme afdrukken, dan kunnen we echt zien hoe het gaat worden. De afgelopen anderhalf jaar werkte ik in een zalige rust aan dit project, ik heb elke prent met ontzettend veel genoegen gemaakt in de beslotenheid van mijn eigen verbeelding, nu is het tijd voor de volgende stap.
Stiekem denk ik al na over het nieuws dat ik hierna wil gaan maken, iets met veel kleur denk ik, maar ik temper al te concrete gedachten daarover. Eerst deze zomer maar eens door, de warmte, genieten van biertjes in Amsterdam, de overpeinzingen aanvaarden en zien wat ze me brengen, niks hoeft en het nieuws komt vanzelf.

Het retrospectief is een van mijn favoriete perspectieven. Het biedt de mogelijkheid om alles in het verleden puntsgewijs na te gaan en te bedenken op welke momenten je andere keuzes had kunnen maken om de toekomst anders te laten verlopen. Het geeft me een geruststellend gevoel dat ik al met een zeer geringe aanpassing de meest ongelukkige samenlopen van omstandigheden potentieel had kunnen voorkomen.
Zo had ik afgelopen vrijdagmiddag heel gemakkelijk kunnen besluiten om niet naar de haven te gaan. Ook had ik een andere broek aan kunnen trekken of had ik het aanbod van de havenmeester aan kunnen nemen voor een sleepje richting de grote plas. Dan had ik niet besloten om op die ene plek waar het heel diep is het grootzeil te laten zakken, en dan was ik niet op de rand van de boot gaan zitten om daarvan uit te rusten. Dan had ik nooit de resonerende plons gehoord van mijn telefoon die uit de broekzak van mijn korte broek viel, en dan had ik niet verschrikt omgekeken en nog net kunnen zien hoe snel zo'n iphone precies zinkt. Dan had ik dit voorval niet tegen de baggerschipper verteld die net aan kwam varen, in de hoop dat hij een poging zou doen de boel op te diepen. (Nee.) Dan had ik nooit beelden in mijn hoofd gehad van de snoeken die in het troebele Maaswater gezamelijk youtubefilmpjes keken op mijn telefoon (of het fishing channel) (of Spongebob), dan had ik bij terugkomst niet spijtig hoeven kijken naar het waterdichte tonnetje dat altijd in de punt van de boeg ligt en waarin ik mijn waardevolle spullen had kunnen opbergen.
Maar goed, hoe dan ook, het lijkt me duidelijk dat het maar echt heel weinig had gescheeld of dit was allemaal helemaal niet gebeurd. In principe valt me eigenlijk niks te verwijten.

Soms overweeg ik een document op te stellen met als titel DINGEN DIE IK NOOIT WIL. Ik ben nogal verstrooid van aard en ik heb een groeiende angst dat dit met de jaren alleen maar erger wordt. Uiteindelijk word ik dan zo'n vrouwtje waarover andere mensen zich heel bezorgd gaan ontfermen ('kom maar, mevrouw Wolters, we kunnen niet alwéér de hele dag gaan zitten schrijven hoor, vandaag gaan we iets léuks doen!'). Voor de zekerheid zal ik hier alvast een beginnetje maken met het document, zodat jullie in ieder geval op de hoogte zijn.
Een van de angsten is dat ik me ooit tegen mijn wil ga bevinden in van die rare attracties die tegenwoordig nogal de trend zijn. Laatst zag ik bijvoorbeeld een zwembad tussen twee wolkenkrabbers in. De bodem van het bad is doorzichtig dus als je aan het zwemmen bent kun je de diepte in kijken. Ik snap echt niet waarom zoiets nodig is, niet alles wat mogelijk is hoeft ook uitgevoerd te worden, vind ik persoonlijk. Ik wil hier graag met klem benadrukken dat ik nooit in iets dergelijks wil.
Hetzelfde heb ik bij toestanden rondom het ziekbed. Ik ontdekte laatst de nieuwe ontwikkeling: een paard in het ziekenhuis. Als je vreselijk ziek bent kan er een paard komen ter therapie. Niks ten nadele van paarden verder maar ik vind ze smerig, te groot en ze stinken en ik wil nooit wakker worden in een ziekenhuisbed terwijl er een paardenhoofd naar me staat te kijken. Met van die warme, naar verteerd hooi ruikende adem uit de neusgaten.
De laatste is echt mijn grootste nachtmerrie. Tegenwoordig worden er steeds vaker verzorgcomplexen ontwikkeld waarbij er kinderopvang gecombineerd wordt met ouderenzorg. Ik vermoed dat ze bedacht worden door mensen die zelf nooit kleine kinderen gehad hebben. Het lijkt me echt de grootste marteling denkbaar dat ik op mijn oude dag tussen de peuters moet zitten, of nog erger: dat ik met ze moet kwartetten.
Goed. Ik zal het aanvullen en het document netjes opslaan op mijn computer. 

'Een jaar geleden was de eerste lockdown net voorbij,' zeg ik. 
W loopt naast me, Wiesje rent voor ons uit, het regent, maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend. Het lijkt wel of al het mooie weer van vorig jaar dit jaar in balans gebracht moet worden.
Ik denk terug aan hoe de kinderen weer naar school gingen na twee maanden thuis, ik had daarmee het schrijven van mijn dagelijkse online stukjes afgesloten. Het leven hernam zijn loop en ik dacht dat de kous wel af was. Wat schrijven betrof dan, wat corona aanging wist ik dat nog niet zo zeker. Maar de kous bleek helemaal niet af en er lag een paar maanden later een boek waarin de dagboekstukjes de rode draad vormden. 
'Dan is Slot ook bijna een jaar oud,' antwoordt W.
Ik knik.
Hoewel ik Slot -uiteindelijk- heel bewust heb gemaakt is het me aan de andere kant ook allemaal een beetje overkomen. De publicatie door Uitgeverij Gloude, de media-aandacht, de enorme verkoop. Ik kan ineens een beetje schrikken als ik denk aan hoe intiem het eigenlijk is wat ik allemaal heb opgeschreven. En hoeveel mensen dat allemaal gelezen hebben.
'Hoe is dat voor jou geweest?' vraag ik aan W.
Slot ging immers lang niet alleen over mij, dat ik schreef over mijn depressie en ons gezin had ook gevolgen voor hem. Ik weet ineens niet meer zo zeker of ik dat wel allemaal goed doordacht had destijds. Of eigenlijk: ik weet wel zeker dat ik dat helemaal niet doordacht heb.
W denkt even na. 'Er zijn wel collega's geweest die het hadden gelezen en me ernaar vroegen. Hoe het was geweest, hoe het met je ging. Dat was soms wel een beetje gek.'
Hij lacht en haalt zijn schouders op. 'Maar ach.'
Ik moet ook lachen. W is altijd opgewekt, hij tilt nergens zwaar aan. 
'Weet je, zegt hij, 'jij moet schrijven wat je moet schrijven. Ik zie mezelf als dienend aan jouw carrière, we zijn allebei dienend aan elkaars carrière.'
Dat klopt. Als er iets vaststaat in onze relatie is dat het. Ons werk is voor ons allebei heel belangrijk en we gunnen elkaar ontplooiing, in welke vorm dan ook.
Het regent gestaag door maar desondanks groeit het fluitenkruid in grote witte wolken aan de randen van het pad, in het vennetje verderop klinkt gekrijs van watervogels, daar schaatsten we pas nog. 
Als ik terugdenk aan een jaar geleden herinner ik me mijn wiebeligheid. Door corona werd ik onzeker over alles rondom me heen, die wankelheid sloot naadloos aan op mijn gemoed. Ik voelde me alsof ik op de tast een nieuwe wereld moest ontdekken, het bleek een voedingsbodem voor een manier van schrijven die langs al mijn mens-zijn scheerde, onbeschut en totaal ontvankelijk. Het was als een springvloed, een korte opening in de tijd waarin ik dit kon maken.
Het afgelopen jaar lijkt kort en lang tegelijkertijd. Ik zat nog nooit zoveel stil en ik was nog nooit zoveel in beweging. Er staan nieuwe boeken op de planning, mijn hoofd loopt over van de ideeën voor verhalen, precies zoals ik het altijd had voor ik wegraakte in de mist, of misschien zelfs meer. Ik denk wel eens dat Slot de weg weer heeft vrijgemaakt, juist door het schrijven over wat me verzegelde. Mijn nieuwe boeken dragen, of nee: ik draag vanaf nu een stukje nieuwe openheid in me mee.

DE WEBSHOP IS OPEN.
Via www.octaviewolters.nl/webshop kun je al mijn werk bestellen. Veel plezier!